مجله دانشکده پزشکی اصفهان (Jul 2016)
پیرگوشی: از دانش کنونی تا چشم‌اندازهای آینده‌ی درمان
Abstract
کاهش شنوایی حسی- عصبی پیش‌رونده در طی افزایش سن، پیرگوشی نامیده می‌شود. پیرگوشی، یکی از شایع‌ترین بیماری‌های مزمن کهن‌سالی است. این بیماری، به دلیل پیشرفت آرام و شیوع بالا، اغلب ناچیز شمرده می‌شود. همراهی عوامل محیطی با ژن‌های مستعد کننده از طریق آسیب به سلول‌های ناحیه‌ی حلزون گوش، مسؤول ایجاد این بیماری هستند. این سلول‌ها، توانایی بازسازی را از دست داده‌اند. در نتیجه، پیرگوشی غیر قابل برگشت است و درمانی ندارد. پیرگوشی، به مرور بر روی ارتباطات افراد تأثیر می‌گذارد و ثمره‌ی آن وابستگی، انزوا، ناامیدی و در نهایت کاهش کیفیت زندگی فرد بیمار و اطرافیانش خواهد بود. این اختلال، بار اجتماعی- اقتصادی زیادی را بر سلامت عمومی دارد. تمرکز بر رویکردهای زیست‌پزشکی جدید از قبیل سلول و ژن‌درمانی و پزشکی بازساختی، امیدهای جدیدی را برای درمان این بیماری ایجاد کرده است. به دلیل روند رو به رشد جمعیت پیر، شیوع پیرگوشی نیز رو به افزایش است. از این رو، هم اکنون باید به فکر تصمیم‌گیری برای مواجهه با این امر بود. این تنها راه برای افزایش کیفیت زندگی جمعیت کهن‌سال آینده است که منجر به صرفه‌جویی اقتصادی و ارتقای سلامت گوش نیز می‌شود. در این مقاله، با هدف پررنگ کردن اهمیت بیماری و نشان دادن نیاز برای انجام تحقیقات منسجم بر روی مکانیسم‌های درون سلولی ایجاد بیماری، به منظورتشخیص به موقع، مداخله‌ی مؤثر و درمان بیماری، به جنبه‌های مختلف بیماری از علل ایجاد آن تا چشم‌اندازهای درمانی پرداخته می‌شود.
