بررسي اثرات ضد التهابي نئوستيگمين در مدل التهابي حاد Air Pouch در موش صحرايي نر

Abstract

مقدمه: اين مطالعه، با هدف بررسي اثرات نئوستيگمين بر روي شاخص‌هاي التهابي و تغييرات هيستوپاتولوژي بافت گرانولوماتوز انجام شد. روش‌ها: مدل Air pouch در شش گروه از موش‌های صحرايي نر نژاد Wistar ايجاد شد. در ناحیه‌ی پشتی حيوان بیهوش شده، هواي استريل (10 و 20 میلی‌لیتر) به ترتیب در روزهای اول و سوم تزريق شد. جهت القای التهاب، در روز ششم 2 میلی‌لیتر کاراژنين (1 درصد) به داخل Pouch تزريق شد. هم‌زمان با کاراژنين، نرمال سالين به عنوان شاهد و نئوستيگمين با دزهای 35، 70، 140، 200 و 310 میکروگرم بر کیلوگرم به داخل صفاق تزريق شد. بعد از 6 ساعت، موش‌ها کشته شدند و مايع داخل Pouch براي تعيين حجم اگزودا و شمارش لکوسيتي جمع‌آوري شد. بافت گرانولوما خارج شد و پس از تعيين وزن، خصوصيات هيستوپاتولوژيک آن مورد بررسي قرار گرفت. یافته‌ها: دز 70 میکروگرم بر کیلوگرم نئوستيگمين ميزان تجمع لکوسيتي (050/0 > P)، حجم اگزودا (001/0 > P) و وزن بافت گرانولوماتوز (001/0 > P) را در مقايسه با گروه شاهد كاراژنين، با تفاوت معنی‌داری کاهش داد. در عين حال، دز 200 میکروگرم بر کیلوگرم دارو باعث افزايش مقادير شاخص‌های التهابی پیش‌گفته گرديد (050/0 > P). نتايج مطالعات هيستوپاتولوژيک بافت گرانولوماتوز نشان داد که دزهای بالاتر نئوستيگمين اثرات ضد التهابی بيشتری در مقايسه با گروه شاهد ايجاد می‌کنند. نتیجه‌گیری: با وجود اثرات متفاوت نئوستيگمين در مدل التهابي Air pouch، در مجموع دزهای پايين نئوستيگمين اثرات ضد التهابی بيشتری بر روی شاخص‌های التهاب محيطی نشان دادند. با توجه به مکانيسم‌های متنوع پيشنهادی، احتمال می‌رود اين اثرات به واسطه‌ی عملکرد مجموعه‌ای از اثرات تنظيمي نئوستيگمين بر سيستم ايمني ايجاد مي‌شود.

Keywords

• neostigmine
• inflammation
• carrageenan
• rat