بررسي تأثير يک دوره تمرينات پيلاتس بر بهبود عملکردهاي حرکتي و شناختي مرتبط با افتادن در زنان سالمند

Abstract

مقدمه: رسيدن به سن سالمندي از عمده‌ترين پيشرفت‌هاي بشر است، ولي کاهش عملکرد حرکتي به ويژه تعادل و اختلالات شناختي از عوامل کليدي افتادن در سالمندان است که با عواقب و عوارض جسماني، روان‌شناختي و اجتماعي زيادي همراه است. بنابراين هدف از تحقيق حاضر، بررسي تأثير برنامه تمريني پيلاتس بر بهبود عملکردهاي حرکتي و شناختي مرتبط با افتادن در زنان سالمند بود. مواد و روش‌ها: اين پژوهش يک مطالعه نيمه تجربي بود. 30 زن سالمند با ميانگين سن: 5/9 ± 70/23 سال، وزن:10/53 ± 61/67 کیلوگرم و قد: 7/88 ± 150/43 سانتی‌متر که در سال1390 به مرکز توان‌بخشي جامع سالمندان فرهيختگان (شهرکرد) مراجعه کردند، به صورت در دسترس و هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفي در دو گروه تجربي و شاهد قرار گرفتند. به منظور ارزيابي كاركرد حرکتي از آزمون دسترسي عملكردي و آزمون 10 متر راه رفتن و براي ارزيابي كاركرد شناختي از آزمون حافظه باليني Wechsler (فرم الف) استفاده شد. سپس گروه تجربي به مدت 12 هفته برنامه تمرين درماني پيلاتس را دريافت کردند. تجزيه و تحليل آماري با استفاده از آزمون ANCOVA در سطح معني‌داري 0/05 > P با کمک نرم‌افزار 16SPSS انجام شد. يافته‌ها: بين دو گروه تجربي و شاهد تفاوت معني‌داري در آزمون دسترسي عملكردي (0/037 = P، 4/789 = F) و آزمون 10 متر راه رفتن در سرعت معمولي (0/002 = P، 12/345 = F) و سرعت حداکثر (0/002 = P، 11/575 = F) مشاهده شد. همچنين در آزمون حافظه باليني Wechsler تفاوت معني‌داري بين گروه تمرين پيلاتس و شاهد مشاهده گردید (0/001 = P، 13/127 = F). نتیجه‌گیری: نتايج تحقيق حاضر نشان داد که برنامه تمريني پيلاتس مي‌تواند بر بهبود عملکرد حرکتي به ويژه تعادل و عوامل شناختي مرتبط با افتادن در زنان سالمند مؤثر باشد. بنابراين به نظر مي‌رسد ورزش پيلاتس روش تمريني سودمندي جهت حفظ عملکرد حرکتي و کاهش سرعت کارکردهاي ذهني سالمندان باشد و خطر افتادن و هزينه‌هاي درماني وابسته به آن را کاهش دهد. كليد واژه‌ها: تمرينات پيلاتس، سالمند، حافظه، تعادل، افتادن