اثر تمرین روی سطح شن بر هم‌انقباضی جهت‌دار و عمومی عضلات مفصل مچ پا طی دویدن

Abstract

زمینه و هدف: پرونیشن بیش از حد پا یکی از مهم‌ترین عوامل ایجاد آسیب‌های اسکلتی عضلانی در اندام تحتانی است که منجر به افزایش بار‌های مکانیکی وارد بر ساختار اندام تحتانی می‌شود. سطح شن به دلیل غیر قابل پیش‌بینی و متحرک بودن، اهمیت ویژه‌ای در مکانیک حرکت انسان دارد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرین روی سطح شن بر هم‌انقباضی جهت‌دار و عمومی عضلات مفصل مچ پا در افراد با پرونیشن بیش از حد پا طی دویدن بود. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی بود. نمونه‌های آماری پژوهش 30 مرد با پرونیشن بیش از حد پا بودند که به صورت تصادفی به دو گروه کنترل (15 نفر) و آزمایش (15 نفر) تخصیص یافتند. تمرین روی سطح شن برای آزمودنی‌های گروه آزمایش طی هشت هفته که شامل دویدن آرام، گام بلند، پریدن، لی لی کردن و دویدن سریع بود، اعمال شد. فعالیت عضلات ساقی قدامی و دوقلوی داخلی طی دویدن، با دستگاه الکترومایوگرافی هشت‌کاناله و با الکترود سطحی ثبت شد. از آزمون آنالیز واریانس دوسویه جهت تحلیل آماری در سطح معنی‌داری 0/05>P استفاده شد.یافته‌ها: نتایج، افزایش معنی‌داری را در هم‌انقباضی جهت‌دار مچ پا (0/040=P) طی پس‌آزمون نسبت به پیش‌آزمون در فاز پیشروی گروه آزمایش طی تمرین روی شن نشان داد. سایر مولفه‌های هم‌انقباضی جهت‌دار در بقیه فاز‌ها و هم‌انقباضی عمومی در همه فاز‌ها، اختلاف معنی‌داری را بعد از تمرین روی شن نشان ندادند (0/05<P). نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد افزایش هم‌انقباضی جهت‌دار عضلات مفصل مچ پا در فاز پیشروی، احتمال آسیب‌های اندام تحتانی و ناپایداری مچ پا در افراد با پرونیشن بیش از حد پا را بعد از تمرین روی شن در این فاز کاهش می‌دهد.

Keywords

• پرونیشن بیش از حد پا
• تمرین روی سطح شن
• هم‌انقباضی جهت‌دار
• هم‌انقباضی عمومی