پایدارسازی اجتماعی – کالبدی پیراشهر مشهد با رویکرد توانمندسازی اجتماعات محلی

Abstract

رشد فزاینده شهرنشینی همراه با گسترش فضای پیراشهری در کلان‌شهرهای ایران از مهم‌ترین دغدغه‌های برنامه ریزان و مدیریت‌های رسمی شهر و مدیران ملی است. از سوی دیگر ساماندهی ساکنین بافت‌های ناکارآمد در فضاهای پیراشهری با محوریت مشارکت همه‌جانبه آنان مبتنی بر توانمندسازی اجتماعات محلی، یکی از روش‌های برون‌رفت از ناپایداری اجتماعی-کالبدی فضای پیراشهری در کلان‌شهرها بشمار می‌رود. هدف این پژوهش سنجش میزان تأثیرگذاری توانمندسازی اجتماعات محلی و ساکنین بافت‌های ناکارآمد کلان‌شهر مشهد در پایداری اجتماعی-کالبدی شهرک شهید باهنر از منظر مشارکت‌پذیری مردمی می‌باشد. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی-تحلیلی و از نوع کاربردی و ابزار گردآوری داده‌ها علاوه بر پرسشنامه، مشاهدات عینی و کشفیات حقیقی پژوهشگر می‌باشد. داده‌های پژوهش نیز با استفاده از آزمون t تک متغیره، ANOVA و همبستگی پیرسون آزمون شدند. جامعه آماری پژوهش شامل 33937 نفر ساکنین شهرک شهید باهنر است. به‌منظور گردآوری داده‌ها، از روش نمونه‌گیری تصادفی، از 379 نفر از ساکنین نظرسنجی به‌عمل‌آمده است. نتایج وجود رابطه معنادار بین متغیرها را ثابت نموده و تأثیر متغیر توانمندسازی و پایداری را تائید می‌نماید. همچنین با توجه به بتای استاندارد به‌دست‌آمده سهم و نقش اعتماد اجتماعی در تبیین متغیرهای پایداری بسیار بیشتر از سایر متغیرهای توانمندسازی می‌باشد. درنتیجه یکی از ابزارهای مدیریت شهری برای ایجاد پایداری اجتماعی و کالبدی فضاهای پیراشهری، توانمندسازی ساکنین این فضاها می‌باشد.

Keywords

• توانمندسازی
• پایداری اجتماعی-کالبدی
• مشارکت‌پذیری
• فضای پیراشهری
• مشهد