ضریب انتشار ظاهری بعد از پرتو درمانی در بیماران مبتلا به تومور آستروسیتوما و رابطه‌ی آن با حجم تومور- دز

Abstract

مقاله پژوهشی مقدمه: یکی از عوامل مؤثر و غیرتهاجمی در پیش‌بینی و بررسی نتیجه‌ی درمان انواع تومورها از جمله آستروسایتوما مغزی، ضریب انتشار ظاهری حاصل از تصویر‌برداری تشدید مغناطیسی با وزن انتشار می‌باشد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی همبستگی میزان تغییرات ضریب انتشار ظاهری بعد از پرتودرمانی با دز رسیده به واحد حجم تومور می‌باشد. روش‌ها: در این پژوهش که یک مطالعه‌ی مقطعی و آینده‌نگر می‌باشد، 40 مورد از بیماران مبتلا به تومور آستروسایتوما مورد بررسی قرار گرفتند. از تصاویر تشدید مغناطیسی با وزن انتشار برای هر بیمار که با تجویز پزشک معالج، یک مرتبه قبل از عمل جراحی و بار دیگر 30 تا 45 روز پس از اتمام پرتو‌درمانی انجام گرفت، یافته‌های آماری حاصل از تجزیه و تحلیل داده‌ها نشان داد که میزان ضریب انتشار ظاهری پس از پرتودرمانی به طور معنی‌داری افزایش یافته و میزان این تغییرات مستقیماً با دز به دست آمده در واحد حجم درمان ارتباط دارد. یافته‌ها: انجام آنالیز آماری بر روی داده‌های حاصل نشان داد که مقدار ضریب انتشار ظاهری پس از پرتودرمانی افزایش معنی‌دار دارد که میزان این تغییرات با دز رسیده به واحد حجم هدف درمان ارتباط مستقیم داشته و میزان تغییرات ضریب انتشار ظاهری در اثر دریافت پرتو در ناحیه‌ی بافت تومورال، پیش از انجام پرتودرمانی قابل تعیین می‌باشد. نتیجه‌گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان‌دهنده‌ی مزیت استفاده از تصاویر تشدید مغناطیسی با وزن انتشار در طراحی درمان بیماران مبتلا به تومور آستروسایتوما و انتخاب حجم هدف درمان بهینه می‌باشد. همچنین با امکان‌پذیر بودن محاسبه‌ی ضریب انتشار ظاهری ثانویه در ناحیه‌ی بافت تومورال که بیانگر پاسخ تومور و میزان بقای بیمار است، می‌توان نتیجه‌ی درمان را با دقت مناسبی پیش‌بینی کرد.

Keywords

• ضریب انتشار ظاهری
• حجم هدف درمان
• آستروسایتوما
• تصویربرداری تشدید مغناطیسی
• پرتودرمانی