تأثیر شش هفته تمرین تناوبی خیلی شدید بر عوامل منتخب آنژیوژنز قلبی در رت-های مبتلا به آنفارکتوس میوکارد

Abstract

آنفارکتوس میوکارد، مرگ سلولی غیرقابل‌برگشت بخشی از عضلة قلب به‌علت فقدان جریان خون است. فرایند مولکولی افزایش چگالی مویرگی در پاسخ به فعالیت و شدت مناسب فعالیت هنوز معلوم نیست؛ بنابراین، این پژوهش با هدف ارزیابی اثر شش هفته تمرین تناوبی شدید بر بیان ژن‌های VEGF و COL-18 و نیز گیرندة مشترک آن‌ها (Flt-1) انجام شد. تعداد 12 سر رت نر نژاد ویستار 10 هفته‌ای با وزن 250 تا 300 گرم و مبتلابه انفارکتوس میوکارد، در دو گروه تجربی (60 دقیقه دویدن تناوبی روی تردمیل، هر تناوب شامل چهار دقیقه با شدت معادل 90-85 درصد VO2max و دو دقیقه بازیافت فعال با شدت معادل 60-50 درصد VO2max چهار روز در هفته و به‌مدت شش هفته) و گروه کنترل (بدون مداخلة تمرین) قرار گرفتند. بیان ژن‌های ذکرشده توسط تکنیک PCR بررسی شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار اس.پی.اس.اس. نسخة 18 (α ≥ 0.05) با روش آماری تی مستقل تجزیه‌وتحلیل شدند. یافته‌ها نشان داد که VEGF میوکارد گروه HIITبه‌طور معناداری بیشتر از گروه کنترل (0.001 ≥P ) و Flt-1 میوکارد در گروه HIIT نیز به‌طور معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (0.001 ≥ P). COL-18 میوکارد در گروه HIIT نسبت به گروه کنترل تغییر معناداری نداشت (0.340 = P). به‌طورکلی، شش هفته تمرین تناوبی شدید باعث افزایش عوامل مؤثر در آنژیوژنز در رت‌های نر نژاد ویستار پس از وقوع آنفارکتوس میوکارد می‌شود.

Keywords

• آنژیوژنز
• آنفارکتوس میوکارد
• تمرین تناوبی شدید