اثر تیمارهای پس از برداشت فنیل‌آلانین و سولفید هیدروژن بر حفظ کیفیت و افزایش عمر انبارمانی میوه بادنجان (Solanum melongena L.)

Abstract

به­منظور بررسی اثر تیمارهای فنیل­آلانین و سولفید هیدروژن بر عمر انبارمانی و کیفیت میوه بادنجان آزمایشی به­صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار انجام شد. فاکتورهای آزمایش شامل تیمارهای فنیل­آلانین در سه غلظت (5/2، 5 و 5/7 میلی­مولار)، سولفید هیدروژن در سه غلظت (1، 2 و 3 میلی­مولار) و شاهد (تیمار آب مقطر) و فاکتور دوم طول دوره انبارمانی (7، 14 و 21 روز) بود. میوه­ها پس از تیمار به­مدت 7، 14 و 21 روز در دمای هفت درجه سانتی­گراد و رطوبت نسبی 90- 85 درصد نگهداری شدند. نتایج نشان داد که در میوه­های شاهد بعد از 21 روز انبارمانی، محتوای کلروفیل کل کاسبرگ (8/45 درصد)، ویتامین ث (1/34 درصد)، اسیدیته قابل تیتراسیون (8/44 درصد)، آنتوسیانین (2/66 درصد) و سفتی بافت میوه (2/24 درصد) کاهش، و کاهش وزن میوه (5/7 درصد)، مواد جامد محلول کل (3/8 درصد) و شاخص سرمازدگی (3/4 درصد) افزایش یافت. نتایج نشان داد که کاربرد پس از برداشت سولفید هیدروژن و فنیل­آلانین تاثیر معنی­داری بر حفظ کیفیت و عمر انبارمانی میوه داشتند. در پایان دوره انبارمانی بیشترین سفتی بافت میوه (37/1 و 34/1 کیلوگرم بر سانتی­متر مربع)، آنتوسیانین (02/5 و 2/4 میلی­گرم در لیتر) و اسید قابل تیتراسیون (66/15 و 67/18 درصد) و کمترین درصد کاهش وزن میوه (67/3 و 7/3) و شاخص سرمازدگی (6/1 و 3/1 درصد) به ترتیب در میوه­های تیمار شده با سولفید هیدروژن 3 میلی­مولار و فنیل­آلانین 5/7 میلی­مولار بدست آمد. با توجه به نتایج، تیمار پس از برداشت فنیل­آلانین و سولفید هیدروژن می­تواند جهت بهبود خواص کیفی و عمر ماندگاری میوه بادنجان، در طول دوره انبارمانی پیشنهاد گردد.

Keywords

• آنتوسیانین
• سفتی بافت
• سرمازدگی
• کاهش وزن
• ویتامین ث