اثرات اوره آهسته ‎رهش و ملاس، بر عملکرد رشد، قابلیت هضم، تخمیر شکمبه‌ای و صفات لاشه گوسفندان پرواری

Abstract

هدف از انجام این آزمایش بررسی اثرات اوره آهسته رهش (با نام تجاری نیتروزا) در مقایسه با اوره معمولی، با یا بدون افزودن ملاس، بر عملکرد، خصوصیات لاشه، تخمیر شکمبه‌ای و فراسنجه‌های خونی بره‌های پرواری بود. آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی با 5 تیمار شامل کنترل، دو منبع نیتروژن غیر پروتیینی اوره معمولی (6/1 درصد) و اوره آهسته رهش (8/1 درصد) با یا بدون ملاس (صفر و 20 درصد) و 7 تکرار با استفاده از 35 راس بره نر عربی، به مدت 105 روز انجام شد. جایگزینی اوره معمولی با اوره آهسته رهش و نیز افزودن ملاس به جیر‌ه، در مقایسه با گروه کنترل، موجب ایجاد تغییر در افزایش وزن روزانه، ضریب تبدیل خوراک، وزن نهایی پروار، صفات و وزن قطعات لاشه، فراسنجه‌های رنگ سنجی گوشت و قابلیت هضم‌ مواد مغذی نشد. در جیره‌های حاوی اوره غلظت پروپیونات و نیتروژن آمونیاکی شکمبه، نسبت به جیره کنترل، بالاتر بود. افزودن ملاس به جیره موجب افزایش غلظت بوتیرات و کل اسیدهای چرب فرار شکمبه نسبت به جیره کنترل شد. در تیمار ‌کنترل، pH شکمبه نسبت به تیمار‌های حاوی منابع نیتروژن غیر پروتیینی پایین‌تر بود. همراه شدن ملاس با اوره، باعث کاهش نیتروژن اوره‌ای خون شد. در کل نتایج آزمایش نشان داد که اگرچه جایگزینی اوره معمولی با اوره آهسته رهش و نیز همراه شدن ملاس با آن، در جیره‌های پُرکنسانتره برخی فراسنجه‌های تخمیری شکمبه و متابولیت‌های خونی را تحت تاثیر قرار داد ولی این تغییرات به اندازه‌ای نبود که بتواند بهبودی در عملکرد پروار و قابلیت هضم مواد مغذی ایجاد نماید.

Keywords

• اوره آهسته رهش
• ملاس
• عملکرد پروار
• تخمیر شکمبه
• قابلیت هضم