مجله دانشگاه علوم پزشکی سبزوار (Jan 1970)
ارزیابی فاکتور افزایش دوز در براکی تراپی با چشمه‌های 170Tm و 125I در حضور مواد فعال ساز فوتونی از طریق شبیه سازی مونت کارلو
Abstract
زمینه و هدف: یکی از تکنیک‌های پرتودرمانی، درمان به روش فعال‌سازی فوتونی است. در این روش، میزان انرژی آزادشده در داخل یک تومور را می‌توان با ترکیب DNA و با یک ماده با عدد اتمی بالا و سپس تشدید گسیل الکترونهای اوژه درطی برخورد فوتوالکتریک توسط آن ماده افزایش‌داد. هدف از مطالعه‌ی حاضر، بررسی اثر افزایش دوز تومور ناشی از فعال‌سازی فوتونی در حضور مواد فعال‌ساز مختلف در تومور، برای چشمه‌های تالیوم-170 و ید-125 به صورت کمّی و با استفاده از روش مونت کارلو می‌باشد. موادّ و روش‌ها: در این مطالعه چشمه‌ی براکی تراپی ید-125 مدل IA1-125A و چشمه‌ی فرضی تالیوم-170 با استفاده از کدMCNPX مونت کارلو، شبیه‌سازی شد. پس از محاسبه و تایید پارامترهای گروه کاری 43 انجمن فیزیک پزشکی آمریکا (TG-43) برای آن، فاکتور افزایش دوز تومور در مقطع مرکزی تومور در اثر حضور موادّ فعال‌ساز پلاتین، نقره، طلا و ید با سه غلظت 7، 18و 30 میلی‌گرم بر میلی‌لیتر در تومور در درمان به روش فعال‌سازی فوتونی به‌طور جداگانه بررسی شدند. یافته‌ها: مقادیر ثابت آهنگ دوز برای چشمه‌ی ید-125 برابر 03/1 cGy/Uh و برای تالیوم-170 برابر 10/1 cGy/Uh به‌دست‌آمد. بیشینه‌ی فاکتور افزایش دوز تومور برابر 87/4 و مربوط به چشمه‌ی تالیوم-170 و حضور ماده فعال‌ساز فوتونی طلا با غلظت 30 میلی‌گرم بر میلی‌لیتر می‌باشد. فاکتور افزایش دوز تومور برای تالیوم-170 برای تمام 4 ماده‌ی فعال‌ساز فوتونی از ید-125 بیشتر است. نتیجه‌گیری: مقادیر ثابت آهنگ دوز و تابع دوز شعاعی برای چشمه‌ها در توافق با اطلاعات سایر مقالات مرتبط بود. از نقطه‌نظر میزان افزایش دوز، حضور طلا در تومور در درمان براکی تراپی به روش فعال‌سازی فوتونی می‌تواند مفیدباشد. همچنین چشمه‌ی براکی تراپی تالیوم-170 به‌عنوان یک انتخاب در درمان به روش فعال‌سازی فوتونی پیشنهاد می‌شود.
