پاسخ هضمی گوسفند مهربان به شکل فیزیکی دانه جو و استفاده از موننسین در جیره

Abstract

این آزمایش به‌منظور بررسی تأثیر موننسین و شکل فیزیکی دانه جو (پرک کردن) بر قابلیت هضم اجزای جیره و متابولیسم پروتئین در گوسفند مهربان انجام شد. بدین منظور از تعداد 24 رأس گوسفند نر مهربان با میانگین وزن 15/6 ± 98/52 کیلوگرم به‌صورت آزمایش فاکتوریل 2×2 در قالب طرح کاملاً تصادفی استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل جیره‌های حاوی 1) دانه جو کامل، 2) دانه جو کامل به‌همراه موننسین، 3) دانه جو پرک شده و 4) دانه جو پرک شده به‌همراه موننسین بودند. مقدار موننسین در تیمارهای مربوطه 30 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم خوراک مصرفی بود. آزمایش تعیین قابلیت هضم به‌صورت جمع‌آوری مستقیم مدفوع (روش درون‌تنی) انجام شد. خون‌گیری در روز آخر آزمایش (در ساعات 1 و 5 بعد از خوراک‌دهی صبح) و جمع‌آوری ادرار در طول کل دوره آزمایش انجام گرفت. نتایج نشان داد اثر اصلی شکل فیزیکی دانه جو (پرک کردن) باعث کاهش قابلیت هضم ماده خشک و ماده آلی شد. اما مصرف موننسین و اثر متقابل بین موننسین و شکل فیزیکی دانه اثری بر آنها نداشت. قابلیت هضم سایر مواد مغذی جیره تحت تأثیر شکل فیزیکی دانه جو و مصرف موننسین قرار نگرفتند. ابقاء نیتروژن، نیتروژن میکروبی سنتز شده و آلانتوئین دفعی تحت تأثیر شکل فیزیکی دانه جو قرار نگرفت. اما مصرف موننسین سبب افزایش ابقاء نیتروژن و کاهش آلانتوئین دفعی شد. غلظت گلوکز و اوره پلاسما نیز تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفتند. به‌طور کلی، شکل فیزیکی دانه جو سبب افزایش قابلیت هضم و بهبود متابولیسم نیتروژن نشد. اما مصرف موننسین ابقاء نیتروژن در گوسفندان را افزایش داد.

Keywords

• آلانتوئین
• ابقاء ازت
• پرک کردن
• قابلیت هضم و موننسین