اثر کشت مخلوط لوبیا سبز با سیب زمینی بر شاخص‌های رشد، عملکرد و کل خروجی زمین در سطوح مختلف نیتروژن

Abstract

اهداف: عملکرد کم و بهره وری کل زمین از عمده ترین چالش های مرتبط با کشاورزی در کشورهای در حال توسعه است. تنوع گیاهان زراعی با معرفی حبوبات در کشت مخلوط می تواند به کاهش این چالش ها کمک کند. از این رو، بررسی اثرات کشت مخلوط لوبیا سبز با سیب زمینی (رقم آگریا) بر شاخص­های رشد، عملکرد و کل خروجی زمین (TLO) از مهمترین اهداف این پژوهش بود. مواد و روش: آزمایش در سال زراعی 1395 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه بوعلی سینا انجام گرفت. آزمایش به­ صورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوک­های کامل تصادفی با 12 تیمار در سه تکرار اجرا شد. تیمارها شامل چهار الگوی کشت خالص سیب­زمینی (M1)، کشت لوبیا سبز بین ردیف­های سیب‌زمینی (M2)، کشت لوبیا سبز روی ردیف­های سیب‌زمینی (M3) و کشت لوبیا سبز بین و روی ردیف­های سیب‌زمینی (M4) و سه سطح کود نیتروژن (N0، N80 و N160: به ترتیب معادل صفر، 80 و 160 کیلوگرم نیتروژن در هکتار) بودند. یافته‌ها: نتایج آزمایش در مورد گیاه سیب زمینی نشان داد بیشترین تجمع ماده خشک اندام­ هوایی (529 گرم در متر مربع) و شاخص سطح برگ (86/4) از تیمار M1×N160 و بیشترین سرعت رشد محصول (72/21 گرم بر متر مربع در روز) از الگوی کشت M2 به­دست آمد. بیشترین تجمع ماده خشک در غده (877 گرم در متر مربع)، سرعت رشد غده (50/24 گرم در متر مربع در روز) و عملکرد غده (48/42 تن در هکتار) از تیمار M2×N160 حاصل شد. در لوبیا سبز بیشترین تجمع ماده خشک، شاخص سطح برگ، سرعت رشد محصول و بیشترین عملکرد نیام سبز از تیمار M2×N80 بدست آمد. در سطح کانوپی نیز بیشترین تجمع ماده خشک، سطح برگ، LER و TLO به تیمار M2×N80 تعلق گرفت. تیمار M2×N80در مقایسه با تیمار M1×N0 (کشت خالص سیب زمینی بدون دریافت نیتروژن) مقدار TLO را 43 درصد افزایش داد. نتیجه گیری: در مجموع کشت لوبیا سبز بین ردیف­های سیب زمینی و کاربرد 80 کیلوگرم نیتروژن در هکتار علاوه بر ایجاد تنوع زیستی و پایداری اکوسیستم باعث حداکثر بهره‌وری از زمین می­شود.

Keywords

• نسبت برابری زمین
• شاخص­های رشد
• کشت مخلوط
• کل خروجی زمین
• سیب زمینی