مقایسه تأثیر تمرینات موضعی، پروکسیمال و دیستال زانو بر درد، عملکرد و تعادل پویا در ورزشکاران مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال

Abstract

مقدمه و اهداف سندروم درد پاتلوفمورال یک عارضه­ی رایج عضلانی-اسکلتی است. تمرینات چهارسر به عنوان تمرینات استاندارد در توانبخشی سندروم درد پاتلوفمورال استفاده می­شود، اما علاوه بر ضعف عضلات چهارسر، ضعف و کوتاهی عضلات پروکسیمال و دیستال زانو در بروز این سندروم مؤثر است. هدف تحقیق حاضر بررسی اثر دو نوع تمرین پروکسیمال و دیستال زانو بر عملکرد، تعادل پویا و درد ورزشکاران مبتلا به این سندروم است. مواد و روش ­ها 35 ورزشکار مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال که توسط پزشک متخصص تشخیص داده شده بودند با میانگین سن 3/35±25/5 سال، به صورت داوطلبانه در تحقیق، حاضر شدند و به طور تصادفی هدفدار در سه گروه تمرینی پروکسیمال، مشتمل بر تمرینات عضلات هیپ و زانو (12 نفر)، دیستال، مشتمل بر تمرینات عضلات مچ پا و زانو (11 نفر) و کنترل، مشتمل بر صرفا تمرینات عضلات موضعی زانو (12 نفر) تقسیم شدند. تمرینات به مدت 8 هفته اجرا شد. برای بررسی عملکرد، تعادل پویا و شدت درد بیماران به ترتیب از پرسشنامه WOMAC، تست Y و مقیاس بصری استفاده شد. یافته­ ها در ویژگی­های آنتروپومتریک، درد و عملکرد قبل از اجرای مداخلات بین سه گروه تمرینی تفاوت معناداری وجود نداشت (0/05 نتیجه­ گیری بر اساس یافته ­های تحقیق هر سه نوع تمرین در کاهش درد، بهبود عملکرد و تعال پویای بیماران مؤثر است، اما تمرینات پروکسیمال تأثیر بیشتری در کاهش درد آن­ها دارد؛ بنابراین پیشنهاد می­شود از تمرینات ترکیبی هیپ و زانو در توانبخشی بیماران مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال استفاده شود.

Keywords

• تمرین پروکسیمال
• تمرین دیستال
• تعادل پویا
• ورزشکاران
• سندروم درد پاتلوفمورال