مجله دانشگاه علوم پزشکی سبزوار (Dec 2020)
مقایسه تأثیر چهار هفته تمرین ورزشی تداومی و تناوبی بر سطوح سرمی و عضلانی آیریزین در موش‌های ماده مبتلا به سرطان پستان
Abstract
زمینه و هدف آیریزین، یک میوکین مترشحه از عضله اسکلتی است که می‌تواند رشد سلول‌های سرطانی را تحت تأثیر قرار دهد و بر تغییرات توده عضلانی تأثیرگذار باشد. در پژوهش حاضر، تأثیر چهار هفته تمرین ورزشی تداومی و تناوبی بر سطوح سرمی و عضلانی آیریزین در موش‌های ماده مبتلا به سرطان پستان، بررسی شده است. مواد و روش‌ها تعداد 32 سر موش ماده Balb/c در چهار گروه هشت‌تایی شامل گروه‌های کنترل سالم، کنترل توموری، تمرین تناوبی+تومور و تمرین تداومی+تومور قرار گرفتند. به منظور القای سرطان پستان از رده سلولی MC4-L2 استفاده شد. برنامه تمرین ورزشی (تناوبی و تداومی) به مدت چهار هفته و پنج جلسه در هفته اجرا شد. 48 ساعت بعد از جلسه آخر تمرین، نمونه‌های خونی و بافت عضله دوقلو گرفته شد و به منظور اندازه‌گیری سطوح آیریزین به روش الایزا استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با آزمون آنالیز واریانس یک‌طرفه و آزمون تعقیبی توکی صورت گرفت و معناداری 0/05≥p در نظر گرفته شد. یافته‌ها افزایش معنادار سطوح سرمی آیریزین در گروه‌های تمرین تداومی (0/002=p) و تناوبی (0/011=p) در مقایسه با گروه کنترل توموری مشاهده شد. حجم تومور نیز در گروه تداومی و تناوبی در مقایسه با گروه کنترل توموری به صورت معناداری کاهش یافت (0/05≥p)، اما تغییر معناداری در وزن عضله دوقلو بعد از تمرین تداومی و تناوبی مشاهده نشد (0/05<p). نتیجه‌گیری باتوجه به یافته‌های حاضر می‌توان بخشی از تأثیرات ضدتوموری مشاهده شده به دنبال تمرینات تداومی و تناوبی را با افزایش سطوح آیریزین مرتبط دانست و اینکه تفاوت معناداری بین دو نوع برنامه تمرین ورزشی تداومی و تناوبی وجود ندارد.
