توسعه فضاهای پیراشهری (Oct 2021)
تبیین زیست پذیری سکونتگاه‌های روستایی پیرامون کلانشهر رشت
Abstract
زیست پذیری به معنای توان و قابلیت یک مکان برای تامین نیازهای زیستی ساکنان اعم از مادی و غیر مادی در جهت ارتقاء کیفیت زندگی و ایجاد بستری مناسب برای شکوفایی توانمندی‌های ساکنین است که در احساس رضایت افراد از محیط زندگی شان پنهان شده و مقدمه‌ای برای رسیدن به پایداری و ارتقاء کیفیت زندگی است و امروزه ارزیابی و سنجش آن در حوزه برنامه‌ریزی و سیاست گذاری سکونتگاه‌های روستایی بسیار مورد توجه قرار گرفته است. هدف از پژوهش حاضر سطح بندی سکونتگاه‌های روستایی براساس شاخص‌های زیست‌پذیری در روستاهای پیرامون کلانشهر رشت می‌باشد. سطوح زیست پذیری براساس شاخص‌های مربوطه مشخص می‌شود. نوع تحقیق کاربردی و روش مورد استفاده توصیفی- تحلیلی است و برای تجزیه و تحلیل داده‌ها و اطلاعات از تکنیک کوپراس استفاده شده است. یافته‌ها نشان می‌دهد شاخص پیوستگی و تعلق مکان بیشترین و شاخص گردشگری کمترین تاثیر را بر زیست پذیری روستاهای مورد مطالعه داشته است. نتایج تکنیک کوپراس نشان می‌دهد روستاهای آلمان و پیرکلاچاه به ترتیب دارای بهترین وضعیت زیست‌پذیری و روستاهای ورازگاه و کلش طالشان در بدترین وضعیت زیست‌پذیری قرار گرفته‌اند و بر اساس درصد اهمیت روستاهای مورد مطالعه در پنج سطح زیست پذیری خیلی مطلوب، زیست پذیری مطلوب، زیست پذیری متوسط، زیست پذیری نامطلوب و زیست پذیری خیلی نامطلوب قرار دارند. نتایج بدست آمده در پژوهش می‌تواند راهگشای برنامه‌ریزی‌های آتی بوده و با علم به اولویت روستاها، برنامه‌های پیشنهادی کاربردی تر و در راستای افزایش رفاه ساکنان باشد.
