Pizhūhish/Nāmah-i Tafsīr va Zabān-i Qurān (Feb 2014)
تفسیر آیه امانت در انسان‌شناسی حکمت صدرایی
Abstract
در این مقاله با روش توصیفی-تحلیلی به تفسیر آیه امانت و بازتاب آن در حکمت متعالیه پرداخته میشود. در این آیه از عرضه امانت الهی بر آسمان‌ها، زمین و کوه‌ها سخن میرود و این که به جز انسان ظلوم و جهول هیچ موجودی آن را نپذیرفتهاست. ملاصدرا این امانت را اشاره به وجود خاص آدمی و قابلیت او برای سیر در مراتب گوناگون هستی میداند. در این زمینه او از تعبیرات فناء و بقاء، روح الهی، نور الهی و قلب ملکوتی برای اشاره به همین قابلیت وجودی و سیّالیّت وجودی استفاده مینماید. از دیدگاه او امانت الهی همان مقام خلافت الهی و نمایندگی اسماء و تجلی صفات خداوندی است که در انسان کامل محقق می‌گردد. انبیای الهی و امامان مصادیق انسان کامل هستند و از همین روی از آنان به عنوان امین خداوند در زمین یاد شده و از امانت الهی نیز به ولایت تعبیر شدهاست. بر اساس این تفسیر ظلوم و جهول بودن آدمی اشاره به ویژگیهای خاص وجود آدمی است که از توان لازم او برای انتقال و جا به جایی در مراتب واقعیت حکایت میکند.
