Partity „Koori” i „Inuit” Krzysztofa Knittla – intermedialny „pejzaż dźwiękowy”

Abstract

Intermedialność, jako fenomen kultury ponowoczesnej, stanowi jeden z ważniejszych para-dygmatów współczesnych badań komparatystycznych. Teoria intermedialności autorstwa Wernera Wolfa zakłada obecność różnych relacji, w jakie dane medium wchodzi z innymi mediami, dającprzypadek multimedialności, tzw. „hybrydy medialne”. Partita I („Koori”) na saksofony altowyi sopranowy, orkiestrę symfoniczną i media elektroniczne oraz Partita II („Inuit”) na flet, orkie-strę smyczkową i media elektroniczne polskiego kompozytora Krzysztofa Knittla, które są przed- miotem niniejszego artykułu, z jednej strony stanowią przykład dzieł intermedialnych, z drugiej zaś przykład muzyki ekologicznej, tworzącej tzw. „pejzaż dźwiękowy”. Materiał muzyczny, obokdźwięków emitowanych z tradycyjnych instrumentów i urządzeń elektronicznych, obejmujedźwięki oderwane od źródła – oryginalne odgłosy mniejszości etnicznych i zamieszkałych przeznich terenów. Dźwięki pochodzące z natury stają się w obu Partitach symbolami, niosąc wartość semantyczną. Prezentowane współczesne kompozycje tworzą swego rodzaju akusmatyczny spek-takl brzmieniowy, który odsłania symboliczne znaczenie emisji dźwięku. Analiza obu utworów została przedstawiona w kontekście refleksji teoretycznej Murraya R. Schafera i Wernera Wolfa.

Keywords

• intermedialność
• transawangarda
• muzyka polska XX i XXI w
• pejzaż dźwiękowy
• muzyka akusmatyczna
• Krzysztof Knittel