اثر عناصر ریزمغذی نانو و تنظیم کننده رشد بر کیفیت دانه گندم در شرایط کم آبیاری

Abstract

سابقه و هدف: مصرف بی‌رویه کودهای شیمیایی سبب عدم توزان عناصرغذایی به ویژه عناصر کم مصرف شده است و توجه به بهبود کیفیت دانه گندم از جمله مسائل مهم در کنار کمیت تولید این محصول پراهمیت است. کاربرد تنظیم کننده‌های رشد، به خصوص هورمون‌های گیاهی (نظیر سیتوکینین)، با تاثیر بر سیستم آنتی‌اکسیدانی و روابط منبع و مخزن گیاهان، به عنوان یک راه‌حل برای کاهش اثرات تنش‌های محیطی در سطوح مولکولی، سلولی، بیوشیمیایی، فیزیولوژیکی و همچنین افزایش عملکرد به کار برده می‌شوند. کمبود عناصرغذایی تقریبا در تمامی مزارع جهان دیده می‌شود و کاربرد محلول‌پاشی عناصر ریزمغذی نظیر آهن، روی، سلنیوم، می‌تواند اثرات مفیدی بر فتوسنتز گیاه و رشد کمی و کیفیت دانه گندم داشته باشد. لذا پژوهشی جهت بررسی عناصر ریزمغذی نانو و همچنین استفاده از هورمون سیتوکنین بر خصوصیات کمی و کیفی گندم تحت رژیم‌های مختلف آبیاری، اجرا شد.مواد و روش‌ها: این پژوهش در دو منطقه کرج و همدان در سال زراعی 99-1398 به صورت اسپلیت پلات فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل رژیم‌های آبیاری با سه سطح (آبیاری در 40 درصد تخلیه رطوبت قابل دسترس در تمام دوره رشدی (شاهد)، آبیاری نرمال تا گرده‌افشانی و آبیاری در 60 درصد تخلیه رطوبت قابل دسترس تا پایان دوره رشد، آبیاری نرمال تا گرده افشانی و قطع آبیاری تا پایان دوره رشد)، به عنوان عامل اصلی و فاکتوریل عناصر نانو کم‌مصرف با پنج سطح: شاهد (عدم مصرف عناصر ریزمغذی نانو)، روی، آهن، سلنیوم و ترکیب سه عنصر) و زمان استفاده از سیتوکنین با چهار سطح (شاهد (عدم مصرف)، مصرف در مرحله گل‌دهی، مصرف در مرحله شیری‌شدن و مصرف در مرحله گلدهی+شیری شدن) به عنوان عامل فرعی بررسی شدند. صفاتی نظیر پروتئین دانه، گلوتن‌تر، پتاسیم دانه، فسفر دانه، روی دانه، حجم رسوب زلنی و سختی دانه اندازه‌گیری شدند. یافته‌ها: نتایج پژوهش بیانگر آن است که اثر تیمارهای کم آبیاری، سیتوکنین و عناصر ریزمغذی نانو، بر صفات مورد مطالعه در این پژوهش معنی‌دار شدند، اما اثرات متقابل این تیمارها معنی‌دار نشد. نتایج نشان داد که بیشترین مقادیر اکثر صفات مورد مطالعه در این پژوهش مربوط به تیمار آبیاری نرمال تا گرده-افشانی و بعد از آن قطع کامل آبیاری بود. مصرف توأم عناصر ریزمغذی روی+آهن+سلنیوم نسبت به سایر تیمارهای عناصر ریزمغذی موجب افزایش صفات این پژوهش شد و بیشترین مقادیر صفات در تیمارهای سیتوکنین نیز مربوط به کاربرد سیتوکنین در مرحله گلدهی+شیری‌شدن و مرحله شیری شدن بوده است. بیشترین مقدار پروتئین دانه مربوط به تیمارهای آبیاری نرمال تا گرده‌افشانی و بعد از آن قطع کامل آبیاری به مقدار (%42/14)، همچنین تیمار روی+آهن+سلنیوم، به مقدار (%51/14) و کاربرد سیتوکنین در مرحله گلدهی+شیری‌شدن و تیمار شیری شدن به ترتیب با مقادیر (%94/13) و (%65/13) بوده است.نتیجه‌گیری: آبیاری نرمال تا گرده‌افشانی و بعد از آن قطع کامل آبیاری، تمامی صفات مورد مطالعه در این پژوهش به غیر از روی و پتاسیم دانه را افزایش داد و و کاربرد توام عناصر ریزمغذی نانو (روی+ آهن+ سلنیوم) منجر به افزایش کیفیت دانه گندم نسبت به کاربرد تک‌تک آن‌ها شد. محلول‌پاشی سیتوکنین در مرحله گلدهی+شیری شدن، و همچنین در مرحله شیری شدن، کیفیت دانه گندم را نسبت به مصرف در سایر مراحل افزایش داد. تنش خشکی (آبیاری نرمال تا گرده‌افشانی و بعد از آن قطع کامل آبیاری) موجب افزایش 73/28 درصدی پروتئین نسبت به شرایط آبیاری نرمال شد و کاربرد توام عناصر ریزمغذی نانو (روی+ آهن+ سلنیوم) افزایش 95/30 درصدی پروتئین را نسبت به شاهد داشت و کاربرد سیتوکنین در مرحله گلدهی+شیری‌شدن و تیمار شیری شدن به ترتیب با مقادیر (15/26) و (52/23) درصد نسبت به شاهد افزایش یافت.

Keywords

• پروتئین دانه
• حجم رسوب زلنی
• فسفر دانه
• گلوتن تر