دانش و پژوهش در روان‌شناسی کاربردی (Aug 2017)
تأثیر زوج‌درمانی تلفیقی مبتنی بر خودتنظیم‌گری - دلبستگی بر سازگاری زناشویی زوجین
Abstract
هدف این پژوهش، بررسی اثربخشی مدل زوج‌درمانی تلفیقی مبتنی بر خودتنظیم‌گری-دلبستگی بر سازگاری زناشویی زوجین بود. روش پژوهش، نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون و گروه کنترل بود. جامعة آماری، زوجین مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره شهر اصفهان بودند. برای این منظور از میان زوجین مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره اصفهان، تعداد 30 زوج به‌صورت داوطلبانه انتخاب شدند و به‌طور مساوی در دو گروه زوج‌درمانی مبتنی بر خودتنظیمی-دلبستگی و گروه کنترل به شیوة تصادفی جایگزین شدند. پیش و پس از مداخله، پرسشنامة سازگاری زناشویی اسپانیر (1976) توسط زوجین شرکت‌کننده تکمیل شد. سپس زوجین گروه آزمایش در برنامة زوج‌درمانی تلفیقی خودتنظیم‌گری-دلبستگی (8 جلسه) شرکت کردند. نتایج حاصل از اجرای تحلیل کوواریانس چندمتغیره نشان داد که پس از کنترل اثرات پیش‌آزمون، تفاوت میانگین گروه‌ها در متغیر وابسته، بر اساس جمع نمرات زوجین، معنادار است (001/0≥p) که بیانگر اثر عضویت گروهی بر متغیر وابسته است؛ بنابراین، نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که زوج‌درمانی تلفیقی مبتنی بر خودتنظیم‌گری-دلبستگی بر میزان سازگاری زناشویی و ابعاد آن (رضایت زناشویی، همبستگی زناشویی، توافق زناشویی، ابراز محبت) مؤثر است.
