اثربخشی درمان مبتنی بر کارآمدی هیجانی بر اعتماد بین‌فردی و بخشش بین‌فردی زنان آسیب‌دیده از ترومای پیمان‌شکنی همسر

Abstract

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر کارآمدی هیجانی بر اعتماد بین‌فردی و بخشش بین‌فردی زنان آسیب‌دیده از ترومای پیمان‌شکنی همسر انجام شد. روش پژوهش نیمه‌تجربی با گروه آزمایش و گواه و طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون با پیگیری دوماهه بود. جامعه آماری پژوهش زنان آسیب‌دیده از پیمان‌شکنی همسر، مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره شهر اصفهان بودند و پس از غربالگری با مقیاس سنجش اختلال پس از آسیب (وددرز و همکاران1، 1994)، ۳۰ نفر به صورت نمونه‌گیری هدفمند انتخاب شدند. در دو گروه آزمایش و گواه درمان مبتنی بر کارآمدی هیجانی (۱۵ نفر) و گروه گواه (۱۵ نفر) به صورت تصادفی جایگزین شدند. ابزارهای پژوهش پرسش‌نامه‌های اعتماد بین‌فردی (رمپل و هولمز2، ۱۹۸۶) و بخشش بین‌فردی (احتشام‌زاده و همکاران3، 1389) بود. گروه آزمایش به مدت هشت جلسه نود دقیقه‌ای تحت درمان مبتنی بر کارآمدی هیجانی (مک‌کی و وست4، ۱۳۹۷) قرار گرفت؛ سپس هر دو گروه در سه مرحله پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری با پرسش‌نامه‌های پژوهش ارزیابی شدند. داده‌ها با استفاده از تحلیل واریانس اندازه‌های مکرر تحلیل شد. نتایج حاکی از تأثیر درمان مبتنی بر کارآمدی هیجانی بر اعتماد بین‌فردی (۷۵/۹F=،۰۰۱/۰P<) و بخشش بین‌فردی (۰۰۳/۰F=، ۰۰۱/۰P<) در مرحله پس‌آزمون و پایداری این تأثیر در مرحله پیگیری بود. بنا بر نتایج این پژوهش، می‌توان از درمان مبتنی بر کارآمدی هیجانی در بهبود اعتماد بین‌فردی و بخشش بین‌فردی در زنان آسیب‌دیده از ترومای پیمان‌شکنی همسر بهره برد.

Keywords

• درمان مبتنی بر کارآمدی هیجانی
• اعتماد بین فردی
• بخشش بین فردی