ارزیابی فارماکوکنتیک پیوگلیتازون پس از مصرف خوراکی و یا تزریق درون‌رگی در گاوهای هلشتاین

Abstract

پیوگلیتازون دسته­ای از داروهای ضد دیابت تیازولیدن­دایونی (TZD) است که اثر آن بر افزایش حساسیت به انسولین و درمان دیابت نوع-2 در انسان به اثبات رسیده است. پیوگلیتازون به عنوان یک افزودنی جیره­ای با قابلیت کاهش مقاومت به انسولین در گاوهای شیری دوره­ی انتقال مطرح شده است. هدف این پژوهش تعیین فراسنجه­ های فارماکوکنتیکی پیوگلیتازون پس از تغذیه (PO) و تزیق درون­رگی (IV) آن بود. شش راس گاو هلشتاین شیرده به­طور تصادفی به دو گروه (3=n) تقسیم و در قالب طرح چرخشی و با در نظر گرفتن دوره­ی 8 روزه­ برای پاکسازی، 8 میلی­گرم پیوگلیتازون به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به دام­ها تزیق و یا تغذیه شد. نمونه های خون از سیاهرگ وداج پیش از تزریق یا تغذیه پیوگلیتازون و تا 48 ساعت پس از آن گرفته شد. پیوگلیتازون در پلاسما با روش HPLC اندازه­گیری شد و داده­های مربوط به روش خوراکی و تزریقی به ترتیب با استفاده از مدل­های نان-کمپارتمنتال و دو-کمپارتمنتال آنالیز شد. زیست­فراهمی پیوگلیتازون در روش خوراکی 58% بود و بیشینه غلظت پلاسمایی آن (Cmax)، زمان رسیدن به بیشینه غلظت (tmax)، نیمه عمر (t1/2)، ابت نرخ جذب (kab) و ثابت نرخ پاک­سازی (kel) به ترتیب µg/mL 44/1 ±57/11، h 07/0 ±67/5، h 32/0 ±10/7، h-1 09/0 ±28/0 و h-1 013/0 ±10/0 بود. مقادیر نرخ زودگی (t1/2β)، حجم توزیع (Vss) و ثابت نرخ زدودگی (kel) پس از تزیق درون­رگی به ترتیب h 62/0 ±10/5، L/kg 01/0 ±12/0 و h-1 06/0 ±47/0 بود. در کل، فراهمی­زیستی و نیمه عمر به­نسبت بالای پیوگلیتازون نشان از امکان استفاده­ی خوارکی این دارو به­عنوان یک عامل حساس­کننده بافت­ها به انسولین در گاوهای شیری داشت.

Keywords

• زیست فراهمی
• فارماکوکنتیک
• پیوگلیتازون مقاومت به انسولین
• گاو شیری