بررسی اثر انواع بریس بر روی شاخص‌های کنترل قامت در ورزشکاران دارای مچ پای ناپایدار درجه یک و دو

Abstract

چکیده مقدمه: هدف از این تحقیق بررسی اثر سه نوع بریس) نئوپرینی ،ایرکست و بنددار) بر روی شاخص‌های کنترل قامت در والیبالیست‌های دارای مچ پای ناپایدار درجه یک و دو می‌باشد. مواد و روش‌ها: آزمودنی‌های این تحقیق 15 والیبالیست در دامنه سنی 18 تا 25 سال باحداقل 3 سال سابقۀ بازی و دارای مچ پای ناپایدار درجه 1 و2 بودند. در طول مراحل تحقیق چهار بار(بدون بریس، بریس نئوپرینی، بریس بنددار، و بریس ایرکست) آزمون کنترل قامت توسط دستگاه تعادلی بایودکس (تست کنترل قامت ورزشکاران بر روی یک پا در سطح دشواری12) صورت گرفت. داده‌های تحقیق با استفاده از روش آماری آنالیز اندازه‌های مکرر یکطرفه تجزیه و تحلیل شد و سطح معنی داری 95/0 با آلفای کوچکتر یا مساوی 05/0استفاده گردید. يافته‌ها: نتایج نشان داد که میزان شاخص کلی ثبات هنگام بکارگیری هر سه نوع بریس در مقایسه با شرایط عدم استفاده از بریس کاهش معنی‌داری دارد، یا به عبارتی هر سه نوع بریس باعث بهبود کنترل قامت می‌شوند. هنگام مقایسه سه نوع بریس، بریس نئوپرینی بهتر از دو نوع بریس دیگر عمل کرد. ولی در مقایسۀ دو نوع بریس بنددار و ایرکست اختلاف معنی‌داری بین این دو مشاهده نشد. به عبارتی در بهبود کنترل قامت، بریس نئوپرینی بهتر از بریس ینددار و ایرکست عمل می‌کند. اگرچه بریس بنددار تا حدودی بهتر از ایرکست عمل می‌کند، اما این دو نوع بریس در بهبود کنترل قامت اختلاف معنیدار با همدیگر ندارند. نتيجه‌گيری: با استفاده از یافته‌های موجود می­توان از بریس به عنوان روشی مناسب جهت بهبود کنترل قامت در افراد دارای مچ پای ناپایدار و جهت پیشگیری از آسیب‌های لیگامانی استفاده کرد و برای افراد دارای ناپایداری درجه یک و دو استفاده از بریس نئوپرینی می‌تواند نتایج بهتری نسبت به استفاده از دو نوع بریس دیگر داشته باشد. کلیدواژه‌ها: مچ پای ناپایدار، بریس مچ پا، شاخص‌های کنترل قامت