Pastoralizm wobec wojny w Tęczy oraz Zakochanych kobietach D.H. Lawrence’a

Abstract

Dla literatury i kultury brytyjskiej Wielka Wojna stanowi cezurę, wyraźnie oddzilając czasy pokoju i stabilizacji wiktoriańskiej i edwardiańskiej od niepewności wpisanej w wojenną i powojenną rzeczywistość. Stanowczy zwrot w obrazowaniu uwidocznia się na wielu płaszczyznach, również w nagłym zwrocie ku twórczości o charakterze (pseudo)pastoralnym. Przedmiotem niniejszego artykułu jest analiza dwóch powieści D.H. Lawrence’a, Tęcza (1915) oraz Zakochane kobiety (1920), dokonywana w świetle konwencji sielankowej. Celem podjętych rozważań jest próba udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy i w jakim stopniu wojenna rzeczywistość oraz osobiste doświadczenia autora mają wpływ na kształt pastoralizmu w obu powieściach.

Keywords

• wielka wojna
• (pseudo)pastoralizm
• poezja georgiańska
• tryb pastoralny
• sielanka