مجله دانشگاه علوم پزشکی سبزوار (Mar 2019)
تأثیر نوع تمرین ورزشی بر سطوح 8 - اکسو گوانین DNA گلیکوسیلاز و میزان 8- هیدروکسی، 2- داکسی گوآنوزین بافت کبد و مغز موش‌های صحرایی
Abstract
گونه‌های اکسیژن واکنشی (ROS) موجب آسیب اکسایشی پروتئین‌ها، لیپیدها و ساختارهای ژنومی می‌شود. مطالعات نشان داده-اند که تولید ROS در طی ورزش شدید افزایش می‌یابد. هدف مطالعه حاضر بررسی اثرات دو نوع تمرین ورزشی سرعتی و استقامتی روی سطوح 8 - اکسو گوانین DNA گلیکوسیلاز (1OGG) و میزان 8- هیدروکسی، 2- داکسی گوآنوزین (OHdGـ8) بافت کبد و مغز موش‌های صحرایی نر ویستار بود. بدین منظور، 24 موش صحرایی نژاد آلبینو ویستار بالغ به طور تصادفی در سه گروه تمرین استقامتی، تمرین سرعتی و کنترل غیرفعال تقسیم شدند. موش‌ها در گروه تمرین استقامتی و سرعتی برای 6 هفته، 6 جلسه در هفته، با شدت 80 تا 100 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی روی نوارگردان دویدند. سطوح 1OGG و OHdGـ8 به روش ساندویچ الایزا اندازه‌گیری شد. داده‌ها با استفاده از روش تحلیل واریانس یک طرفه در سطح 05/0 > P ارزیابی شدند. نتایج نشان داد که هر دو نوع تمرین سرعتی و استقامتی موجب افزایش معنی دار سطوح 1OGG بافت‌های مغز و کبد می‌شود. تمرین سرعتی موجب افزایش بیشتر سطوح 1OGG مغز نسبت به تمرین استقامتی شد. با وجود این، تمرینات سرعتی و استقامتی تاثیری معنی داری بر سطوح OHdGـ8 بافت مغز و کبد نداشت. سطوح 1OGG با OHdGـ8 به طور منفی و معنی دار همبسته بودند. به طور کلی، تمرینات ورزشی سرعتی و استقامتی از طریق افزایش محتوای 1OGG از آسیب اکسایشی ساختارهای ژنومی جلوگیری می‌کند.
