اثربخشی طرحواره‌درمانی بر عاطفه‌ منفی و استرس ادراک شده بیماران قلبی عروق کرونری

Abstract

این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی طرحواره­درمانی بر عاطفه­ منفی و استرس ادراک شده در بیماران قلبی عروق کرونری انجام شد. روش پژوهش شبه ‏آزمایشی با طرح پیش­آزمون و پس­آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش بیماران قلبی عروق کرونری مراجعه کننده به بیمارستان جماران شهر تهران در سال 1397 بود که با روش نمونه­گیری دردسترس 30 نفر از آن­ها انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. برای جمع­آوری اطلاعات از مقیاس عاطفه­ منفی دنولت (1998) و مقیاس استرس ادراک شده کوهن و همکاران (1983) استفاده شد. پس از اجرای پیش­آزمون، مداخله (طرحواره­درمانی) طی 10 جلسه 50 دقیقه­ای برای گروه آزمایش ارائه گردید. پس از پایان برنامه طرحواره­درمانی گروهی، از هر دو گروه پس­آزمون گرفته شد. داده­ها با استفاده از آزمون کواریانس چندمتغیری تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که با کنترل اثر پیش­آزمون، بین میانگین پس­آزمون دو گروه آزمایش و کنترل در متغیرهای استرس ادراک شده (897/17=F) و عاطفه منفی (082/16=F) در سطح 01/0< P تفاوت معناداری وجود دارد. بر اساس نتایج پژوهش، کاربرد این روش درمانی در طرح ریزی مداخله­های درمانی بیماران قلبی می­تواند مفید باشد.

Keywords

• استرس ادراک شده
• بیماران قلبی عروق کرونری
• طرحواره درمانی
• عاطفه‌ی منفی