مقایسه سطوح کم دردی ناشی از فعالیت ورزشی هوازی تداومی در مقابل تناوبی

Abstract

هدف از انجام پژوهش حاضر مقایسۀ آثار کم­دردی ناشی از انجام فعالیت بدنی هوازی تداومی در مقایسه با تناوبی بود. تعداد 39 داوطلب سالم با مقادیر متوسط ± انحراف استاندارد، سن 7/9±0/30 سال، شاخص تودۀ بدنی 8/2±6/23 کیلوگرم بر مترمربع از میان جامعۀ افراد فعال در دسترس انتخاب و به‌طور کاملاً تصادفی در یکی از گروه‌های فعالیت بدنی هوازی تداومی، تناوبی و گروه کنترل قرار گرفتند. شاخص کم­دردی ناشی از فعالیت بدنی در نقاط زمانی قبل، بلافاصله بعد و همین‌طور 30 دقیقه بعد از انجام وهلۀ مداخلۀ تمرین و یا کنترل با استفاده از الگومتر درد فشاری اندازه‌گیری شد. داده‌های پژوهش با استفاده از آزمون تجزیه­وتحلیل آماری آمیخته بررسی شد. یافته‌ها نشان دادند شاخص کم­دردی ناشی از انجام هر دو فعالیت هوازی تداومی و تناوبی به‌طور معنا‌داری در هر سه عضلۀ چهار سر رانی، دوسر بازویی و ذوزنقه‌ای مشاهده می­شود (05/0p≤). شاخص کم­دردی ناشی از انجام فعالیت تناوبی در نقطۀ زمانی بلافاصله پس از انجام فعالیت تناوبی به‌طور قابل‌توجهی بیشتر از مقادیر مشاهده‌شده متناظر بلافاصله پس از انجام فعالیت تداومی در محل عضله چهارسر بود (05/0p≤). بنا بر نتایج، هر دو حالت فعالیت‌های هوازی این قابلیت را دارند که واکنش کم­دردی ناشی از انجام تمرین بدنی را، هم به‌صورت موضعی و هم گسترده، تحریک کنند. با استناد به یافته‌های پژوهش حاضر در خصوص مقادیر شدت درد عضلانی درک­شده در اثر فعالیت ورزشی و سپس مقادیر کم­دردی ایجادشده ناشی از فعالیت بدنی چنین به نظر می‌رسد که درد حاصل از انجام فعالیت بدنی، در مقایسه با دیگر خصوصیات تمرینی، محرک کم‌اهمیت‌تری برای تحریک ایجاد کم­دردی است. متخصصان می­توانند از یافته‌های پژوهش حاضر برای کاهش درد بهره­برداری کنند، به‌ویژه متخصصانی که به طراحی تمرینات ورزشی به‌عنوان درمان جایگزین یا مکمل جهت کاهش درد علاقه‌مندند.

Keywords

• بی حسی ناشی از فعالیت ورزشی
• آزمون کمی سازی حسی
• آستانه درد فشاری
• شدت تمرین
• تمرین استقامتی