ارتباط بین کیفیت زندگی کاری و سلامت عمومی کارکنان بیمارستان‌ها در دوران پس از کرونا: یک مطالعه مقطعی در بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی زابل، ایران

Abstract

زمینه و اهداف: بعد از گسترش بیماری کرونا و افزایش مراجعات به بیمارستان‌ها،کارکنان نظام سلامت تحت فشار روانی قرار گرفتند. این وضعیت می‌توانست تأثیرات منفی بر عملکرد سازمان داشته باشد. به همین دلیل، پژوهش حاضر با هدف ارتباط بین کیفیت زندگی کاری و سلامت عمومی کارکنان بیمارستان‌ها در دوران پس از کرونا انجام شد. مواد و روش‌ها: این مطالعه از نوع توصیفی همبستگی می‌باشد که به شیوه مقطعی در سال 1401 انجام شد. 344 کارمند شاغل در بیمارستان‌های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی زابل به روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده‌ها، پرسشنامه اطلاعات جمعیت‌شناختی، پرسشنامه سلامت عمومی و کیفیت زندگی کاری بود. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی در نرم‌افزار SPSS نسخه 22 انجام شد. ملاحظات اخلاقی در طول نگارش مطالعه رعایت شد. یافته‌ها: بین کیفیت زندگی کاری و سلامت عمومی کارکنان، ارتباط آماری معنی‌داری مشاهده شد (P=0/0001). میانگین امتیاز کل پرسشنامه سلامت عمومی،0/62±1/49 (در حد متوسط) و میانگین امتیاز کل پرسشنامه کیفیت زندگی کاری، 0/71±2/49 (نسبتا متوسط) بود. در مولفه‌های کیفیت زندگی کاری، کمترین و بیشترین امتیاز به ترتیب به مولفه پرداخت منصفانه (0/76±2/19) و فضای کلی زندگی (0/73±3/1) اختصاص یافت. همچنین، در مولفه‌های سلامت عمومی، کمترین و بیشترین امتیاز به ترتیب شامل افسردگی (0/55±1/09) و کارکرد اجتماعی (0/76±1/76) بودند. نتیجه‌گیری: با توجه به ارتباط بین سلامت عمومی و کیفیت زندگی کاری، مدیران بیمارستان‌ها، ملزم به بررسی مداوم این دو عامل به خصوص در شرایط بحرانی و دوران پس از آن هستند. این اقدامات منجر به بهبود عملکرد و ارتقای بهره‌وری بیمارستان‌ها خواهد شد.

Keywords

• کیفیت زندگی کاری، سلامت عمومی، بیمارستان، کرونا، زابل