Pluralia tantum w polskiej ojkonimii (specyfika, typologia, formy)

Abstract

Artykuł dotyczy polskich nazw miejscowych typu plurale tantum, ich zasobu, genezy i typologii. Ojkonimy te powstawały od singularnych apelatywów i nazw własnych (osobowych, wodnych, terenowych) w wyniku onimizacji lub transonimizacji, której towarzyszyła pluralizacja (wyrażona formą fleksyjną lub sufiksem pluralnym) oraz od pluralnych apelatywów i nazw własnych w wyniku onimizacji właściwej lub transonimizacji. Forma pluralna nazw patronimicznych, rodowych, etnicznych i służebnych związana była z kolektywnym charakterem osadnictwa, natomiast w nazwach topograficznych, kulturowych i relacyjnych z różnorodnością składających się na denotat elementów. Zbiór pierwotnych pluraliów tantum został wzbogacony przez ojkonimy, które w trakcie swojego rozwoju zmieniły formę singularną na pluralną, co było związane najczęściej z podziałami obiektów. Pluralne nazwy miejscowe stanowią ok. 20% ogólnej liczby polskich ojkonimów.

Keywords

• plurale tantum
• ojkonimy
• gramatyka onomastyczna
• toponomastyka