Majallah-i Zanān, Māmā̓ī va Nāzā̓ī-i Īrān (May 2012)

مقایسه روش بالینی و آزمایشگاهی در تشخیص عفونت تریکومونایی مهبل

  • ملیحه درمحمدی,
  • ناهید گلمکانی

DOI
https://doi.org/10.22038/ijogi.2012.5721
Journal volume & issue
Vol. 15, no. 6
pp. 22 – 30

Abstract

Read online

مقدمه: واژینیت تریکومونائی سومین علت شایع التهاب مهبل است. تشخیص واژینیت تریکومونایی از آنجایی که علائمی شبیه به دیگر بیماری های منتقله جنسی دارد و روش معاینه دقیقی برای تشخیص آن وجود ندارد، آسان نیست. منابع معتبر به این موضوع اشاره دارند که جهت تشخیص عفونت تریکومونایی مهبل صرفاً علائم و نشانه های بالینی کافی نیست و تشخیص قطعی آن باید بر اساس تست های آزمایشگاهی صورت گیرد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه روش بالینی و آزمایشگاهی در تشخیص عفونت تریکومونایی مهبل انجام شد. روشکار: این مطالعه مشاهده ای در سال 1387 بر روی 550 زن با علائم عفونت مهبلی انجام شد. در صورتی که بیماری با علائم و نشانه های عفونت مهبلی مراجعه و واجد شرایط ورود به مطالعه بود، مورد معاینه قرار می گرفت و نمونه ای از ترشحات واژن آن جهت آزمایش اسمیر مرطوب گرفته می شد. داده ها با استفاده از فرم های مشاهده و مصاحبه گردآوری و به وسیله نرم افزار آماری SPSS (نسخه 14/5) و با کمک آزمون های توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافتهها: از 550 زن مبتلا به عفونت مهبلی، 54 مورد از نظر عفونت تریکومونایی مهبل مثبت بودند. فراوانی عفونت در جمعیت مورد مطالعه بر اساس مشاهده بالینی 14/54 درصد بود؛ در حالی که بر مبنای تشخیص میکروسکوپی 9/81 درصد بیماران تریکوموناس مثبت بودند. 10/18 درصد از بیمارانی که به وسیله مشاهده بالینی تریکومونا مثبت بودند، مشاهده میکروسکوپی آنها منفی بود. نتایج مطالعه نشان داد 5/45 درصد از موارد تشخیص بالینی غیر تریکومونائی در بررسی میکروسکوپی تریکومونا مثبت تشخیص داده شدند. نتیجهگیری: عدم کاربرد روش های آزمایشگاهی در تشخیص بیماران مبتلا به عفونـت مهبلـ ی، منجـر بـه تشـخ یص نادرست می شود و پیشنهاد می شود در تعیین عفونت تریکومونایی مهبل به نتایج آزمایشگاهی اکتفـا نمـود تـا دقـت تشخیصی افزایش یابد

Keywords