مطالعۀ سینتیک رهایش داروی آتورواستاتین از نانوذرات هیدروکسید دوگانۀ لایه‌ای

Abstract

در این پژوهش، سینتیک رهایش داروی آتورواستاتین- که دارویی آب‌گریز است- از بین لایه‌های نانوذرات هیدروکسید دوگانۀ لایه‌ای بررسی شده‌است. بدین منظور، نانوذرات هیدروکسید دوگانۀ لایه‌ای (LDH) با روش هم‌رسوبی و استفاده‌از دو شیوۀ اختلاط‌‌ (با همزن مغناطیسی و همگن‌ساز) سنتز شد و سپس، داروی آتورواستاتین درمیان لایه‌های نانوذرات سنتزی LDH بارگذاری شد. ذرات LDH سنتزی باکمک آزمون‌های FTIR، XRD و SEM مشخصه‌یابی شد. آزمون SEM نشان داد که با افزایش سرعت اختلاط در سنتز، اندازۀ ذرات به‌مقدار شایان توجهی کاهش یافت. آزمون XRD نیز مشخص کرد که بلورینگی با کوچک‌تر‌شدن اندازۀ ذرات کاهش می‌یابد که ناشی‌از وجود نقص‌های بیشتر در ساختار ذرات کوچک‌تر است. فاصلۀ بین لایه‌ها برای ذرات LDH پیش‌از بارگذاری دارو 7/8 آنگستروم بود و پس‌از بارگذاری دارو و انتقال پیک (003) به زاویۀ کوچک‌تر، به 3/33 آنگستروم افزایش یافت. برای محاسبۀ مقدار داروی بارگذاری‌شده و به‌دست‌آوردن الگوی رهایش دارو از طیف‌سنجی مرئی- فرابنفش استفاده شد. نتایج نشان داد که مقدار داروی بارگذاری‌شده در ذرات LDH سنتزی به‌کمک اختلاط با همگن‌ساز، بیش‌از 1/8برابر داروی بارگذاری‌شده در ذرات LDH سنتزشده به‌کمک همزن مغناطیسی است. رهایش دارو نیز با چهار مدل سینتیکی درجۀ صفر، درجۀ اول، Rigter-Peppas و Higuchi مطالعه شد. مطالعۀ سینتیک رهایش داروی آتورواستاتین از نمونه‌های مختلف نشان داد که رهایش دارو غیرخطی است و مدل Higuchi بیشترین و مدل درجۀ صفر کمترین انطباق را با نتایج تجربی دارد.

Keywords

• هیدروکسید دوگانۀ لایهای
• میانافزودن دارو
• آتورواستاتین
• سینتیک رهایش