تأثیر استفاده از جیره های حاوی تفاله خشک و یا سیلو شده گوجه فرنگی بر ویژگی های تولیدی گاوهای شیرده هلشتاین

Abstract

580± 76 و وزن زنده 48 ± 3 تعداد 9 رأس گاو شیرده هلشتاین با میانگین روز های شیر دهی 12 × در یک طرح چرخشی به صورت مربع لاتین 3 کیلوگرم به سه تیمار غذایی در سه دوره 21 روزه اختصاص داده شدند. تیمارهای غذایی شامل تیمار شاهد (فاقد تفاله خشک گوجه فرنگی و سیلاژ تفاله گوجه فرنگی)، تیمار 2) حاوی سطح 8% تفاله خشک گوجه فرنگی ( براساس به ماده خشک) و تیمار 3) حاوی سطح 8% سیلاژ تفاله گوجه فرنگی (براساس ماده خشک) بود. تفاله خشک و سیلاژ گوجه فرنگی جایگزین بخشی از سیلاژ جو و کنجاله تخم پنبه شد. استفاده از سطوح 8% تفاله خشک گوجه فرنگی و سیلاژ گوجه فرنگی در جیره گاوهای شیرده اثر معنی داری بر مصرف ماده خشک روزانه، درصد ترک یبات شیر، متابولیت های خونی، نیتروژن آمونیاکی شکمبه و قابلیت هضم ترکیبات مغذی خوراک به روش جمع آوری کود نداشت. تولید شیر در اثر استفاده از تفاله خشک و سیلو شده 41 کیلوگرم در روز رسید که این افزایش در سطح 8% تفاله / 41 و 16 / 40 کیلوگرم در روز به 36 / گوجه فرنگی افزایش معنی دار یافت و به ترتیب از 31 شکمبه ای در تیمار حاوی سیلاژ pH . خشک گوجه فرنگی بیشترین مقدار بود. مدت زمان نشخوار و کل فعالیت جویدن تحت تأثیر تیمارها قرار نگرفت تفاله گوجه فرنگی به طور معنی داری بیشتر از تیمار شاهد بود. تست جوانه زنی بر روی دانه های تفاله گوجه فرنگی نشان داد که هیچ یک از بذور جوانه نزدند که احتمالا به دلیل از بین رفتن قوه نامیه آنها تحت تأثیر اعمال حرارت بالا در فرایند تولید رب است. به طور کلی این ماده خوراکی در چنین 8%) می تواند حتی در جیره گاوهای شیرده پر تولید به کار رود و موجب کاهش هزینه تولید بدون اثر منفی بر عملکرد گاوها و تولید آنها - سطحی ( 10 شود.

Keywords

• تفاله خشک گوجه فرنگی
• سیلاژ تفاله گوجه فرنگی
• گاو شیری
• تولید شیر
• متابولیت های خون