Ogrody hortiterapeutyczne dla osób dorosłych z autyzmem – zasady projektowania

Abstract

Projektowanie przestrzeni dla dorosłych osób z autyzmem wiąże się z koniecznością poznania specyfiki choroby, nie tylko poprzez zgromadzenie wiedzy o niej, ale również poprzez aktywny udział w terapii osób nią dotkniętych, mających trudności z werbalizacją swoich potrzeb. Istotna jest także bliska współpraca z terapeutami. Konieczność wielostronnego poznania choroby i potrzeb chorych ukazują autorzy przytoczonych publikacji, co potwierdziło się również w procesie opracowania koncepcji zagospodarowania przestrzeni wokół jednego z ośrodków. Z analizy badanych przypadków wynika, że przestrzenie ogrodowe należy tworzyć tak, aby ich struktura angażowała osoby z autyzmem w interakcje społeczne zgodnie ze specyfiką ich reakcji, dawała możliwość wyboru sposobu spędzania wolnego czasu oraz określała miejsca o znaczeniu terapeutycznym, służące ergoterapii, terapii sensorycznej, terapii ruchem. Kompozycja przestrzenni powinna być spójna, powtarzalna i przewidywalna, czyli powinna mieć prostą i czytelną formę, co daje większe poczucie bezpieczeństwa. Specyficzne potrzeby dorosłych osób z autyzmem w wielu przypadkach narzucają rozwiązania projektowe, w których forma, funkcja i treść pozostają równorzędne. Analizowane materiały ukazują również, że nie ma uniwersalnej metody projektowania przestrzeni, a jedynie ogólne wytyczne, dlatego każdy przypadek wymaga indywidualnego podejścia i zaangażowania.

Keywords

• ogród terapeutyczny
• hortiterapia
• autyzm