مقایسه اثربخشی تمرینات یکپارچگی حسی با و بدون ربات یاری‌رسان بر تعاملات اجتماعی کودکان طیف اوتیسم

Abstract

اهداف اختلال طیف اوتیسم، نوعی از اختلالات رشدی است و ضعف در تعاملات اجتماعی و اختلالات حسی از مشکلات کودکان مبتلا به این اختلال است. این کودکان در تعاملات اجتماعی با کودکان دیگر و درمانگرانشان ضعف دارند، شاید بتوان از ربات‌ها به‌عنوان دوست یا کمک‌درمانگر جهت آموزش مهارت‌های مختلف اجتماعی و شناختی استفاده کرد. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی تمرینات یکپارچگی حسی با و بدون ربات یاری‌رسان بر تعاملات اجتماعی کودکان طیف اوتیسم بود.مواد و روش‌ها روش این پژوهش نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. از جامعه آماری تمام کودکان 7 تا 9ساله مدارس اوتیسم شهر تهران، 45 کودک اوتیسم با احتمال متوسط به‌صورت در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل به‌صورت تصادفی جایگزین شدند. گردآوری داده‌ها با قسمت تعاملات اجتماعی ویرایش دوم آزمون تشخیص اوتیسم گلیام انجام شد. هر دو گروه آزمایش 15 جلسه از شیوه یکپارچگی حسی بهره بردند، اما با یک گروه 15 جلسه با ربات نیز کار شد. پس از 2 ماه و اجرای آزمون پیگیری، داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس مختلط ساده و با نرم‌افزار SPSS نسخه 22 در سطح معنی‌داری 0/05 تحلیل شدند.یافته‌ها نتایج نشان داد میزان تغییرات اختلال در تعاملات اجتماعی در 3 گروه یکسان نبوده و در موقعیت آزمایش، میانگین نمرات گروه تمرینات یکپارچگی حسی با ربات یاری‌رسان، بیشتر از تمرینات یکپارچگی حسی بدون ربات یاری‌رسان و گروه کنترل، کاهش و تغییر داشته است (P<0/05).نتیجه‌گیری می‌توان چنین نتیجه گرفت که تلفیق دو شیوه درمانی یکپارچگی حسی و درمان با ربات، بیشتر از شیوه یکپارچگی حسی به‌تنهایی موجب بهبود تعاملات اجتماعی کودکان طیف اوتیسم می‌شود.

Keywords

• طیف اوتیسم
• ربات یاری‌رسان
• یکپارچگی حسی
• تعاملات اجتماعی