اثربخشی طرحواره‌درمانی بر احساس ناکامی و شفقت به خود در بیماران مبتلا به شخصیت

Abstract

مقدمه: با توجه به این که طرحواره درمانی می­تواند نقش مؤثری در بهبود علائم روان­شناختی داشته باشد؛ لذا پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی طرحواره­درمانی بر احساس ناکامی و شفقت به خود در افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی انجام شد.روش کار: این مطالعه به روش نیمه­تجربی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پیگیری دو‌ماهه با گروه کنترل بود. جامعه مورد نظر تمامی بیماران مبتلا به شخصیت مرزی مراجعه کننده به کلینیک تخصصی روان­شناختی شهر تهران در سال 1403 بود. حجم نمونه مورد بررسی با مراجعه به جدول Cohen سطح اطمینان 95 درصد، اندازه اثر 30/0 و توان آماری 83/0، برای هر گروه 12 نفر تعیین شد. اما از آن­جایی که احتمال ریزش برخی نمونه­ها وجود داشت و هم­چنین در جهت تعمیم‌پذیری بیشتر نتایج، حجم نمونه در هر گروه 15 نفر تعیین شد. ابزارهای تحقیق مقیاس خود شفقتی نف (SCS)و پرسشنامه احساس ناکامی گیلبرت و آلن بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها در این تحقیق از آنالیز واریانس دوطرفه با اندازه گیری های مکرر با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 25 انجام شد.نتایج: نتایج نشان داد که میانگین نمره شفقت به خوددر گروه درمان نسبت به گروه کنترل به صورت معناداری افزایش و احساس ناکامی کاهش داشت (01/0>P). نتیجه گیری: می توان گفت که استفاده از طرحواره درمانی بر بیماران مبتلا به شخصیت مرزی مؤثر است. بر این اساس توصیه می­شود از درمان طرحواره درمانی بر بهبود در افراد مبتلا به شخصیت مرزی استفاده شود.

Keywords

• طرحواره درمانی
• احساس ناکامی
• شفقت به خود
• شخصیت مرزی