عوامل موثر بر پلیمر شدن امولسیونی پیکرینگ

Abstract

از روش های جدید تولید امولسیونی نانوکامپوزیت ها، امولسیون پیکرینگ ( Pickering ) است، به نحوی که در این روش به جای استفاده از عوامل فعال کننده سطح از نانوذرات جامد برای پایداری امولسیون استفاده می شود. با استفاده از این روش می توان به نانوکامپوزیت هایی با خواص فیزیکی و مکانیکی بهتر، به ویژه نفوذناپذیری و تراوایی برتر در برابر آب، رطوبت هوا وگازها دست یافت. چنین نانوکامپوزیت هایی می-توانند به طور گسترده در صنایع بسته بندی مواد غذایی، محافظت در برابر خوردگی یا محصولات آرایشی استفاده شوند. در مقاله حاضر سعی شده است تا به طور جامع امولسیون پیکرینگ و عوامل موثر بر آن بحث و به طور مختصر به روش امولسیون پیکرینگ معکوس اشاره شود. با توجه به بررسی های انجام شده به هنگام سنتز این گونه لاتکس ها که اصطلاحاٌ به آنها لاتکس زرهی نیز می گویند، باید عواملی مانند نوع و مقدار نانوذرات، نوع مونومر، تناسب سطح مونومر با نانوذرات از لحاظ آب دوستی- آب گریزی و نوع آغازگر در نظر گرفته شوند. هر یک از این عوامل به نوبه خود بر پایداری امولسیون، اندازه ذرات لاتکس و توزیع و شکل شناسی ذرات موثراند.

Keywords

• نانوکامپوزیت
• امولسیون پیکرینگ
• اندازه و توزیع ذرات
• عوامل فعال کننده سطحی
• شکل شناسی