مقایسه‌ی اثر دو نوع تمرین دویدن و شنا کردن بر برخی از آنزیم‌های کبدی موش‌های صحرایی نر تحت القاء دکسوربیسین

Abstract

مقاله پژوهشی مقدمه: تمرینات ورزشی مختلفی برای کاهش عوارض ناشی از مصرف دکسوربیسین و دیگر داروهای شیمی‌درمانی بر اندام‌های سالم بدن مورد مطالعه قرار گرفته‌اند؛ ولی تعداد محدودی از این مطالعات تأثیر برنامه‌های ورزشی مختلف را مورد مقایسه قرار داده است؛ بنابراین هدف از مطالعه‌ی حاضر، مقایسه‌ی دویدن و شنا کردن بر برخی آنزیم‌های کبدی موش‌های صحرایی تحت القاء دکسوربیسین (Doxorubicin) DOX می‌باشد. روش‌ها: 36 ﺳﺮ ﻣﻮش ﺻﺤﺮاﯾﯽ ﻧﺮ ﺑﺎﻟﻎ ﺑﺎ وزن 230 تا 280 گرم، به‌طور ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﺑﻪ 6 ﮔﺮوه 6‌ﺗﺎﯾﯽ: شم استراحت (SH)، شم تردمیل (SHT)، شم شنا SHS))، دکسوربیسین استراحت (D)، دکسوربیسین تردمیل (DT)، دکسوربیسین شنا (DS) تقسیم شدند. گروه‌های ورزشی 5 جلسه در هفته و به مدت 6 هفته برنامه‌ی تمرینی را انجام دادند. 24 ساعت پس از آخرین جلسه‌ی تمرین، با سرنگ از بطن چپ حیوان خون دریافت شد. برای تحلیل داده‌ها از تحلیل توصیفی و تحلیل واریانس یک‌طرفه ANOVA و آزمون تعقیبی Tukey در سطح معنی‌داری 0/05 استفاده شد. یافته‌ها: تزریق DOX باعث افزایش معنی‌دار آنزیم‌های ALP، SGPT و SGOT شد، فعالیت‌های بدنی شنا و دویدن تأثیری در کاهش آنزیم ALP نداشت ولی باعث کاهش معنی‌دار آنزیم‌های SGPT و SGOT شد. نتایج نشان داد اختلاف معنی‌داری بین میزان کاهش آنزیم‌های گروه‌های دویدن و شنا مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر به نظر می‌رسد فعالیت‌های ورزشی استقامتی، روش مناسبی برای کاهش سمیت کبدی ناشی از تزریق DOX در بیماران سرطانی بوده و هیچ کدام از تمرینات شنا و دویدن بر دیگری ارجحیت ندارند.

Keywords

• دویدن
• شنا کردن
• آنزیم‌های کبدی
• موش صحرایی
• دکسوربیسین