تغییرات سرمی شاخص های آسیب سلولی متعاقب آزمون های بروس و کوپر در مردان غیرفعال

Abstract

زمینه و هدف: آزمون‌های بروس و کوپر برای تعیین حداکثر اکسیژن مصرفی استفاده می‌شود. با وجود این، پاسخ شاخص‌های آسیب سلول عضلانی (لاکتات دهیدروژناز، کراتین کیناز)، قلبی (ایزوآنزیم کراتین کیناز ـ MB)، و کبدی (آسپارتات آمینو ترانسفراز، آلانین آمینوترانسفراز و آلکالین فسفاتاز) متعاقب آزمون‌های بروس و کوپر با همدیگر مقایسه نشده‌اند. مواد و روشها: بدین منظور، 18 دانشجوی پسر غیر فعال (سن؛ 27/1±88/20 سال، شاخص توده بدنی؛ 36/1±74/22 کیلوگرم بر متر مربع) در دو وهله زمانی مجزا (یک ماه فاصله) آزمون‌های توان هوازی بروس و کوپر را انجام دادند. قبل، بلافاصله، 24 و 48 ساعت بعد از هر آزمون نمونه‌گیری خونی به عمل آمد. غلظت سرمی متغیرهای وابسته توسط کیت‌های تجاری تعیین شد. برای ارزیابی درون و بین گروهی متغیرهای وابسته به ترتیب از روش تحلیل آماری با اندازه ‌گیری مکرر و تحلیل کوواریانس در سطح 05/0 > P استفاده شد. یافتهها: آزمون بروس و کوپر ـ هیچ کدام ـ تغییر معنی داری در سطوح سرمی لاکتات دهیدروژناز، کراتین کیناز، کراتین کیناز ـ MB، آسپارتات آمینو ترانسفراز، آلانین آمینوترانسفراز و آلکالین فسفاتاز بلافاصله، 24 و 48 ساعت بعد از ایجاد نکرد. همچنین، ارزیابی بین عاملی نشان داد که تفاوت معنی داری بین سطوح متغیرهای وابسته در هیچ وهله زمانی بعد از دو نوع پروتکل استاندارد بروس و آزمون کوپر وجود ندارد. نتیجه‌گیری: یافته‌های این مطالعه نشان داد که آسیب سلول عضلانی، قلبی، و کبدی متعاقب دو نوع فعالیت تعیین کننده حداکثر اکسیژن مصرفی یعنی آزمون استاندارد بروس و آزمون کوپر رخ نمی‌دهد.

Keywords

• آزمون هوازی
• لاکتات دهیدروژناز
• کراتین کیناز ـ mb
• آسپارتات آمینو ترانسفراز
• آلانین آمینوترانسفراز