مقایسه‌ی تأثیر دو عامل Transforming Growth Factor Beta1 (TGF-ß1) و پیاسکلیدین بر بیان ژن‌های کلاژن II، X و اگریکان در روند کندروژنز سلول‌های بنیادی مشتق از چربی انسان در داربست کامپوزیتی فیبرین آلژینات

Abstract

مقدمه: آسیب‌های بافت غضروف در کشورهای پیشرفته، مهم‌ترین علت ناتوانی در سالمندان است. علاوه بر آن، غضروف مفصلی توانایی محدودی در ترمیم دارد. روش‌های درمانی رایج قادر به ترمیم این آسیب‌ها نمی‌باشد؛ چرا که منجر به ایجاد بافت فیبروزی در غضروف می‌شوند. سلول درمانی، یکی از روش‌های درمان است که در آن، سلول‌های بنیادی با کمک مهندسی بافت می‌توانند به کندروسیت تمایز یابند و جهت دستیابی به این هدف، از عوامل رشد و داربست‌ها استفاده می‌شود. به دلیل هایپرتروفه شدن بافت غضروف و عدم پایداری داربست‌ها، ضرورت دستیابی به عوامل القا کننده و داربست مناسب احساس می‌گردد. بر اساس مطالعات، فیبرین آلژینات از لحاظ پایداری و کشسانی (Elasticity) مناسب است و پیاسکلیدین، باعث افزایش بیان ژن‌های مخصوص غضروف می‌گردد. از این رو، در تحقیق حاضر، تأثیر پیاسکلیدین و Transforming growth factor beta1 (TGF-β1) بر القای کندروژنز سلول‌های بنیادی در داربست فیبرین آلژینات مورد مقایسه قرار گرفت. روش‌ها: Adipose derived stem cells (ADSCs) از بافت چربی سه بیمار استخراج و تکثیر داده شد. سپس به مدت 21 روز در داربست فیبرین آلژینات تحت تأثیر مدیوم کندروژنیک کشت داده شدند. میزان تکثیر و بقای سلول‌ها به روش MTT [3 (4,5-dimethylthiazol-2-yl)-2,5-diphenyltetrazolium-bromide] و میزان بیان ژن‌های اگریکان، کلاژن II و X با استفاده از تکنیک Real-time polymerase chain reaction (Real-time PCR) مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته‌ها: میزان تکثیر و بقا در داربست فیبرین آلژینات، در گروه حاوی پیاسکلیدین نسبت به سایر گروه‌ها، افزایش داشت؛ اما این افزایش به صورت معنی‌دار نبود (050/0 P) و کاهش میزان بیان ژن کلاژن X در مقایسه با TGF-β1 گردید. نتیجه‌گیری: احتمال می‌رود پیاسکلیدین در روند القای کندروژنز ADSCs در داربست فیبرین آلژینات مؤثر بوده و بر افزایش بیان ژن‌های ویژه‌ی غضروف تأثیر داشته باشد

Keywords

• Adipose derived stem cell
• Piascledine
• Chondrogenesis
• Transforming growth factor beta1