Ṭibb-i Tavānbakhshī (Dec 2017)
مقایسه تاثیر تحریک دهانی بکمن بر غان و غون کانونی نوزادان نارس دختر و پسر
Abstract
مقدمه و اهداف غانوغون کانونی، مرحله‌ای مهم در رشد پیش‌گفتاری نوزادان است. محققان نشان داده‌اند نوزادان نارس در غانوغون کانونی و رشد گفتار و زبان در آینده تاخیر دارند. تحریک دهانی بکمن، یک رویکرد حسی-دهانی غیرگفتاری است. از جمله عوامل خطرساز در تاخیر و آسیب زبانی نوزادان نارس، جنسیت می‌باشد. در مطالعه حاضر تاثیر تحریک دهانی بکمن بر غانوغون نازادان نارس دختر و پسر بعد از گذشت ۶ ماه مورد مقایسه قرار میگیرد. مواد و روش ها مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی است و جامعه‌ی مورد مطالعه نوزادان نارس با سن حاملگی ۲۸-۳۴ هفته، بستری در واحد مراقبت‌های ویژ‌ه‌ی نوزادان نارس بیمارستان‌های امام‌رضا (ع) و ۱۷ شهریور مشهد می‌باشند. بعد از اعمال معیار ورود و خروج، نوزادان به‌صورت تصادفی به دو گروه تحریک دهانی بکمن و گروه کنترل تقسیم شدند (در هر گروه ۱۳ نوزاد نارس). آزمودنی‌ها از لحاظ تاثیر تحریک حسی و جنسیت بر غانوغون کانونی مورد مقایسه و بررسی قرار گرفتند. یافته‌ها در بررسی ارتباط بین تحریک دهانی و غانوغون به تفکیک جنسیت دیده شد که در دخترها، میزان غانوغون بیشتر از پسرها است. نتیج ه‌گیری به نظر می‌رسد تحریک حسی بکمن بر غانوغون کانونی نوزادان نارس دختر اثر بیشتری دارد.
Keywords
