Reflection of the style of socio-political symbolism in the poetry of the poets of the forties and the statues and symbols of the Constitutional House of Tabriz

Abstract

در دورۀ معاصر، به­ویژه از دهه چهل شمسی شاهد رشد سبک سمبولیسم در شعر و هنر در ایران هستیم. شعر اجتماعی، با گرایش سمبولیستی، گسترده‌ترین و معروف‌ترین جریان شعر معاصر است؛ جریانی شاعرانه ـ اندیشمندانه که سهم برجسته‌ای در تاریخ ادبیات معاصر ایران دارد. بارزترین ویژگی این جریان، پیوند معنادارِ شعر با جامعه است. گونه‌ی شعر انتقادی ـ اجتماعی در این مقطع از زمان، نمودی آشکار می‌یابد؛ بر این اساس، حساسیت انسانی و شاعرانه‌ی شاعران از یک‌سو و استبداد حاکم بر جامعه‌ی ایرانی، از دیگر سو، این گروه از شاعران را به سرایش سروده‌هایی اجتماعی ـ سمبلیک سوق می‌دهد؛ اینان با به‌کارگیری این شیوه می‌توانند به صورتی غیرمستقیم، اعتراض خویش را بازتاب دهند؛ اینان با کاربستِ شگردی ادبی: سمبل، که از پوشیدگی ذاتی برخوردار است، به طرح مسائل مورد نظر خویش می‌پردازند. در این جستار، به شیوه‌ی توصیفی ـ تحلیلی، پس از واکاوی سروده‌های نیما، شاملو، اخوان، فرخزاد و شفیعی کدکنی از این منظر، مشخص می‌گردد که سمبولیسم اجتماعی بازتاب گسترده‌ای در سروده‌های این گروه از شاعران یافته و اشعار اجتماعی - اعتراضی شاعران مذکور، در بیداری جامعه‌ی غفلت­زده ایران، نقشی برجسته داشته است. از سوی دیگر در آثار هنری، این دوره چون خانه­ها نیز شاهد کاربست سبک سمبولیسم هستیم.اهداف پژوهش:مطالعۀ نمادشناسی و نمادگرایی اجتماعی _ سیاسی در شعر شاعران معاصر.بررسی سبک سمبولیسم در خانه­های مشروطه تبریز.سؤالات پژوهش:سبک سمبوالیسم چه کاربردی در اشعار شاعران دورۀ معاصر داشته است؟شاعران دورۀ معاصر بیان اعتراضی خویش چه نمادهایی را به کار گرفته و یا آفریده‌اند؟

Keywords

• protest
• social and political symbolism
• contemporary poetry
• social unrest