نقش رفتارهای خودتنظیمی در پیش‌بینی واکنش‌پذیری بین فردی زندانیان دارای اختلال شخصیت ضد اجتماعی

Abstract

مقدمه: مطالعات نشان می‌دهد که خودتنظیمی مقدمه‌ای برای شروع مهارت‌های بین فردی و همدلی افراد می‌باشد. هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش رفتارهای خودتنظیمی در پیش‌بینی واکنش‌پذیری بین فردی زندانیان دارای اختلال شخصیت ضداجتماعی بود. روش: پژوهش حاضر از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش را تمامی افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضداجتماعی ساکن زندان شهر اردبیل در سال 1393 تشکیل دادند. نمونه پژوهش شامل 100 فرد دارای اختلال ضداجتماعی ساکن زندان مرکزی شهر اردبیل بود که به صورت دردسترس انتخاب شدند. برای گردآوری داده‌ها از پرسش‌نامه‌ی چندمحوری بالینی میلون - 3، پرسش‌نامه راهبردهای خودتنظیمی و شاخص واکنش‌پذیری بین فردی استفاده شد. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: نتایج نشان داد که بین رفتارهای خودتنظیمی و واکنش‌پذیری بین فردی افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضداجتماعی رابطه‌ی معنی‌داری وجود دارد. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که 28 درصد از واریانس توجه همدلانه، 42 درصد از واریانس دیدگاه‌گیری، 21 درصد از واریانس تخیل و 23 درصد از واریانس درماندگی شخصی توسط رفتارهای خودتنظیمی تبیین می‌شوند. بحث و نتیجه‌گیری: یافته‌ها نشان داد که رفتارهای خودتنظیمی نقش تقریباً متوسطی در افزایش واکنش‌پذیری بین‌فردی زندانیان مبتلا به اختلال شخصیت ضداجتماعی ایفا می‌کنند. بنابراین آموزش رفتارهای خودتنظیمی می‌تواند واکنش‌پذیری بین‌فردی و همدلی افراد دارای اختلالات شخصیت ضداجتماعی را مورد هدف قرار دهد.

Keywords

• اختلال شخصیت ضد اجتماعی
• رفتارهای خودتنظیمی
• واکنش‌پذیری بین فردی