Ṭibb-i Tavānbakhshī (Jul 2015)
تاثیر تمرینات پیلاتس و نوروفیدبک بر اختلالات تعادلی و شناختی بیماران سکته مغزی مزمن
Abstract
مقدمه و اهداف بیماران پس از ابتلا به سکته مغزی بر حسب شدت درگیری مغزی دچار ناتوانیهای زیادی میشوند همه این مشکلات اشاره شده به کاهش اعتماد به نفس، عدم تمایل به راه رفتن، افسردگی و زوال ذهنی منجر میشود. استفاده از روشهای درمانی مناسب برای بهبود کنترل وضعی بیماران مبتلا به CVA ضروری است. بنابراین مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر تمرینات پیلاتس و نوروفیدبک بر اختلالات تعادلی و شناختی بیماران سکتهمغزی مزمن بود. مواد و روشها این مطالعه به صورت طرح تک آزمودنی[1] بر روی 6 بیمار با میانگین سنی 2±60 انجام شد که بطور تصادفی به سه گروه درمانی (پیلاتس، نوروفیدبک و کنترل) تقسیم شدند. قبل از شروع تمرینات بیماران توسط آزمون تعادلی برگ و تستMMSE مورد ارزیابی قرار گرفتند. گروه نخست، تمرینات پیلاتس را به مدت 16 جلسه یک ساعته به صورت یک روز درمیان دریافت کردند. تمرینات گروه نوروفیدبک نیز 16 جلسه نیم ساعته یک روز درمیان روی پروتکل تعادلی o1 و o2 بعمل انجامید. آزمودنیهای گروه کنترل نیز فقط تمرینات فیزیوتراپی خود را به صورت روتین دریافت کردند.در طی فاز درمان ، آزمودنی ها در جلسات چهارم و هشتم توسط همان آزمونها ارزیابی شدند و پس آزمون پس از اتمام دوره درمان بعمل آمد. برای بررسی فرضیه های تحقیق از روش آماری استنباطی d کوهن و تحلیل واریانس دوطرفه آمیخته (درون گروهی و بین گروهی) استفاده شد یافتهها یافتهها نشان داد که میزان بهبودی اختلال تعادلی هم در گروه پیلاتس و هم نوروفیدبک نسبت به گروه کنترل معنی دار بود. از طرفی میزان بهبودی اختلال شناختی تنها در گروه پیلاتس معنیدار بود. همچنین بین میزان بهبودی اختلالات بیماران در دو گروه تجربی تفاوت معنیداری وجود نداشت. نتیجهگیری طبق نتایج این تحقیق تمرینات پیلاتس و نوروفیدبک با تاثیر مثبتی که روی مشکلات بیماران سکته مغزی دارد، میتواند در توانبخشی به عنوان یک برنامه مکمل جهت بالا بردن کارایی بیماران سکتهای قرار گیرد.
