تأثیر 12 هفته تمرین هوازی بر ترکیب بدنی، توان هوازی و برخی از هورمون های زنان نابارور دارای سندرم تخمدان پلی‌کیستیک

Abstract

مقدمه: سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) مهم‌ترین علت عدم تخمک‌گذاری در جمعیت عمومی و در زنان نابارور می‌باشد. با تأکید به اهمیت سندرم تخمدان پلی کیستیک به عنوان یکی از علل نازایی و با توجه به ارتباط این سندرم با اختلالات هورمونی و متابولیکی، مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر 12 هفته تمرین هوازی بر ترکیب بدنی، توان هوازی و برخی از هورمون‌های زنان نابارور مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک انجام شد. روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی در سال 1394 روی 20 زن نابارور مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک مراجعه کننده به درمانگاه زنان ساکن شهرستان بجنورد انجام شد. افراد به صورت تصادفی به دو گروه 10 نفری مداخله و شاهد تقسیم شدند. آزمودنی‌های گروه تمرینی، 12 هفته سه جلسه‌ای تمرین هوازی را با شدت 65-40% ضربان قلب ذخیره بیشینه انجام دادند. پیش از شروع و پس از پایان مداخله تمرینی، سطوح هورمون های جنسی و ترکیب بدن جمع‌آوری شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS(نسخه 18) برای مقایسه میانگین‌های درون گروهی و بین گروهی به ترتیب از روش آزمون تی دانشجویی در گروه های همبسته و مستقل استفاده شد. میزان pکمتر از 05/0 معنی‌دار در نظر گرفته شد. یافته ها: در پایان دوره تمرینی وزن بدن و مقادیر هورمون لوتئینی کاهش و حداکثر اکسیژن مصرفی افزایش معنی‌دار یافت (001/0=p). غلظت هورمون محرک تیروئیدی، هورمون محرک فولیکولی و پرولاکتین در پایان دوره تغییر معنی‌داری پیدا نکرد (05/0p>). همچنین پس از پایان مداخله تمرینی، تفاوت معنی‌داری در وزن، شاخص توده بدنی، مقادیر هورمون لوتئینی و حداکثر اکسیژن مصرفی بین دو گروه مشاهده شد (05/0p

Keywords

• تمرین هوازی
• زنان نابارور
• سندرم تخمدان پلی کیستیک