تعیین همبستگی بین رشد مهارت های زبانی و میزان پرخاشگری رابطه ای در کودکان فارسی زبان 6-4 ساله شهر شیراز

Abstract

چكيده مقدمه: رشد زبان و رفتار اجتماعی از جنبه‌های مهم رشد اولیه کودکان محسوب می‌شوند. يکی از شایع‌ترین مشکلات رفتاری در دوران کودکی پرخاشگری رابطه‌ای، یعنی تلاش برای صدمه زدن به دیگران از طریق آسیب زدن به روابط اجتماعی است. پرخاشگری رابطه‌ای با عوامل مختلفی از جمله رشد زبان در ارتباط است که در این مطالعه به بررسی آن در کودکان ایرانی طبیعی پرداخته شد. مواد و روشها: تحقیق حاضر به روش غیرتجربی و مقطعی انجام شد. تعداد 106 کودک (64 پسر و 42 دختر) 4 تا 6 ساله که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند، به روش تصادفی چندمرحله‌ای، از بین مهدهای کودک شهر شیراز انتخاب و با استفاده از نسخه فارسی آزمون رشد زبان (TOLD-P3) و پرسش‌نامۀ پرخاشگری رابطه‌ای ارزيابی شدند. جهت تعیین نوع و میزان همبستگی بین مهارت‌های زبانی و پرخاشگری رابطه‌ای در این کودکان، از ضریب همبستگی پیرسون و آزمون تی ـ مستقل در سطح معنی¬داری 05/0 استفاده شد. یافته‌ها: رشد زبان و پرخاشگری رابطه‌ای دارای رابطۀ مثبت و معنی‌دار بودند (01/0>p). به عبارت دیگر، با افزایش مهارت‌های زبان درکی و بیانی در کودکان پیش‌دبستانی، احتمال بروز پرخاشگری رابطه‌ای در آن‌ها وجود دارد. از سوی دیگر، میزان بروز پرخاشگری رابطه‌ای و رشد مهارت‌های زبانی در دختران به طور معنی‌داری بیشتر از پسران بود (01/0>p). نتیجه‌گیری: مهارت‌های زبان درکی و زبان بیانی بهتر در پسران 6-4 ساله می‌تواند اثرات تسهیل‌کننده در بروز رفتارهای پرخاشگرانه رابطه‌ای داشته باشد. در صورتی‌که نمی‌توان چنین نقشی را برای رشد زبان در دختران 6-4 ساله قائل شد. كليد واژه‌ها: کودکان طبیعی، مهارت‌های زبانی، زبان درکی، زبان بیانی، پرخاشگری رابطه‌ای