Ṭibb-i Tavānbakhshī (Sep 2017)
مقایسه تاثیر تیپینگ و بریس بر فعالیت عملکردی والیبالیست های دارای مچ پای ناپایدار
Abstract
مقدمه و اهداف هدف از تحقیق حاضر بررسی و مقایسه تاثیر تیپینگ و دو نوع بریس بنددار و نئوپرینی بر فعالیت عملکردی والیبالیستهای دارای مچ پای ناپایدار میباشد. مواد و روش ها تحقیق حاضر از نوع مقایسهای میباشد. آزمودنیهای تحقیق حاضر 15 نفر از والیبالیستهای ایالت کردستان عراق تشکیل دادند که دارای مچ پای ناپایدار بوده با میانگین سن: 94/1±93/21 سال، قد: 08/0±85/1 متر، وزن: 25/7±50/80 کیلوگرم و شاخص توده بدنی: 65/1±37/23 کیلوگرم بر متر مربع میباشند. آزمونهای عملکردی تحقیق پیشرو شامل پرش سارجنت و آزمون تعادلی وای بوده و دادههای تحقیق با استفاده از روش آماری آنالیز واریانس مکرر و با استفاده از نرمافزار SPSS نسخه 22 در سطح 05/0˂p) تجزیه و تحلیل شد. یافته ها یافتههای تحقیق حاضر نشان داد که در بریس نئوپرینی (001/0˂P) و بریس بنددار (001/0˂P) نمره آزمون Y و هر سه وسایل محافظتی شامل تیپینگ (001/0˂P)، بریس نئوپرینی (002/0˂P) و بریس بنددار (001/0˂P) بر نمره آزمون پرش عمودی تاثیر مثبت دارد، اما این سه نوع وسایل محافظتی در قبل و بعد از اعمال، برتری خاصی نسبت به یکدیگر ندارند. بحث و نتیجه گیری با استفاده از یافته های تحقیق و از آنجایی که در آزمون Y عمل تیپینگ تاثیری بر نتیجه آزمون نداشته و در مجموع تفاوتی بین این سه نوع وسایل محافظتی یافت نشد و بر اساس یافته های تحقیقهای قبلی که حاکی از صرف هزینه کمتر در استفاده از اعمال بریس می باشد، به نظر میرسد استفاده از بریس نسبت به اعمال تیپینگ بهینهتر باشد. قابل ذکر است که ترجیح یکی از این روشها به عوامل دیگر مثل راحتی ورزشکار و موارد بیومکانیکی نیز بستگی دارد که از این نظر نیاز به مطالعات بیشتر می باشد.