تاثیر توانبخشی وستیبولار بر درمان بیماری منیر یک طرفه ‏

Abstract

هدف: بیماری منیر (Meniere’s Disease) یکی از مهم ترین اختلالاتی است که بابت مشکلات تعادلی سبب کاهش کیفیت زندگی بیماران می­گردد. هدف از مطالعه حاضر بررسی میزان کارایی برنامه توانبخشی دهلیزی (Vestibulo-Balance Rehabilitation Therapy; VBRT) در بهبود تعادل افراد مبتلا به منیر یک طرفه است. روش بررسی: 23 بیمار با تشخیص قطعی منیر مزمن وارد مطالعه شدند. تمام افراد مورد ارزیابی دقیق شنوایی- تعادل قرار گرفتند. سپس برنامه توانبخشی دهلیزی با نظارت درمانگر خبره و به مدت یک ماه به تمامی افراد ارائه شد. کارایی این برنامه درمانی در این افراد با استفاده از پرسشنامه ارزیابی مقیاس اطمینان به حفظ تعادل (Activities-Specific Balance Confidence Scale; ABC) و پرسشنامه ارزیابی معلولیت ناشی از سرگیجه (Dizziness Handicap Inventory; DHI) مورد پایش قرار گرفت. یافته‌ ها:میانگین و انحراف معیار مقادیر پرسشنامه ABC قبل و بعد از انجام توانبخشی به ترتیب برابر 11/63±62/57 و 12/48±70/17 بود. این مقادیر برای پرسشنامه DHI، 8/93±46/61 و 6/21±38/26 بود. میزان تفاوت قبل و بعد از مداخله در هر دو پرسشنامه معنی دار بود (0/05>p). به علاوه میزان بهبود شخص در این دو پرسشنامه همبستگی منفی معناداری داشت (0/001=p).نتیجه ‌گیری:توانبخشی دهلیزی در فاز مزمن بیماری منیر یک طرفه می تواند علایم تعادلی، فیزیکی و روانی را بهبود بخشد. از این رو برای کنترل بیماری در این افراد توصیه می گردد.

Keywords

• اختلال مزمن تعادلی
• بیماری منیر
• توانبخشی دهلیزی