Nowy humanizm Jana Pawła II jako perspektywa dla współczesnej rzeczywistości szkolnej i wychowawczej

Abstract

Współczesne życie społeczne, w tym – edukacja, charakteryzują się brakiem jasnej koncepcji człowieka. Praktyka społeczna wskazuje, że przyjmowanym najczęściej ideałem jest człowiek o wielu kompetencjach i kwalifikacjach przydatnych na rynku pracy. Jest to jednak człowiek niezainteresowany swoim rozwojem duchowym, świadomym wybieraniem wartości, refleksją o sensie i celu życia. Efektem jest egoizm, walka o pozycję, podatność na manipulację, motywacja konsumpcyjna. Autorka omawia i analizuje „nowy humanizm” – program wprowadzony przez Jana Pawła II jako odpowiedź na stan współczesnej kultury. Jan Paweł II podkreślał potrzebę odróżniania nowego humanizmu od humanizmu, jako coraz bardziej ogólnikowego i niezobowiązującego dziś hasła. „Nowy humanizm” łączy antropologię personalistyczną z chrześcijańskim humanizmem. Tekst kończy fragment poświęcony sposobowi wyjaśniania przez Jana Pawła II „nowego humanizmu” i płynącym stąd wnioskom dla praktyki wychowawczej.

Keywords

• personalistic anthropology
• humanism
• christian humanism
• new humanism