Māyā, doxa i rytm

Abstract

Esej stanowi sytuowaną w perspektywie porównawczej analizę starogreckiej koncepcji doxa i staroindyjskiej kategorii māyā. Punktem wyjścia jest badanie nurtu platońsko-sokratejskiego w odniesieniu do filozofii Śankary i systemu adwaita wedanta w jego dawnych i współczesnych aplikacjach. Na gruncie myśli europejskiej są odesłania do Kanta, Hegla, Schopenhauera, a w sferze analizy neowedantyzmu – do Wiwekanandy, Śri Aurobindo, S. Radhakrishnana i Mahatmy Gandhiego. Konkluzja dotyczy próby porozumienia w perspektywie filozofii współczesnej i związanych z tym wyzwań w sferze cywilizacyjnego dialogu.