تأثیر دوازده هفته تمرین باند مقاومتی بر سطوح اسپکسین و نشانگرهای مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت نوع دو

Abstract

زمینه و هدف: دیابت می‌تواند عامل تهدیدکننده­ای برای زندگی باشد و حفظ سطح قند خون، تغذیه مناسب و فعالیت­بدنی منظم برای کنترل دیابت و پیشگیری از عوارض آن، بسیار حیاتی است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر دوازده هفته تمرین باند مقاومتی بر سطوح اسپکسین و نشانگرهای مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت نوع دو بود.مواد و روش­ها: در این مطالعه نیمه‌تجربی،22 زن مبتلا به بیماری دیابت نوع دو به‌صورت تصادفی در دو گروه باند مقاومتی (11 نفر) و کنترل (11 نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل 12 هفته، هرهفته سه جلسه و هرجلسه به مدت45 تا60 دقیقه انجام شد. از روش آنالیز واریانس یک‌طرفه با اندازه­های تکراری برای تغییرات درون و بین گروهی استفاده شد.یافته­ها: نتایج نشان داد تغییرات تعاملی در سطوح اسپکسین سرمی در دو گروه تجربی و کنترل معنادار بود (0/012=p). در صورتی که تغییر معنی­داری در گلوکز (0/229=p)، انسولین (0/116=p) و شاخص مقاومت به انسولین دیده نشد (0/178=p). تغییرات درون‌گروهی در شاخص مقاومت به انسولین معنی­دار است (0/04=p). براساس نتایج آزمون تعقیبی بونفرونی، سطح اسپکسین سرمی بین پیش‌آزمون با هفته هشتم (0/141=p) و بین پیش‌آزمون و هفته دوازدهم (0/429=p) تفاوت معنی‌داری وجود ندارد.نتیجه‌گیری: تمرینات باند مقاومتی نسبت به گروه کنترل باعث افزایش معنی­دار اسپکسین و بهبود قابل‌توجهی در غلظت گلوکز ناشتا، انسولین، شاخص مقاومت به انسولین می­شود. بنابراین احتمالاً اجرای تمرینات باند مقاومتی به عنوان جایگزین مناسبی برای تمرینات مقاومتی در خانه در میان افراد مبتلا به دیابت نوع دو پیشنهاد می­شود.

Keywords

• تمرین مقاومتی
• اسپکسین
• مقاومت به انسولین
• دیابت نوع دو