برآورد تأثیر بدهی بانک‌ها به بانک مرکزی بر حجم نقدینگی در اقتصاد ایران با استفاده از رویکرد ARDL

Abstract

در ادبیات اقتصاد، افزایش هرکدام از اجزاء منابع پایه پولی با ضریب یکسانی به نام ضریب فزاینده باعث افزایش نقدینگی می‌شود؛ اما ممکن است درجه تأثیر هرکدام از اجزاء منابع پایه پولی یکسان نباشد. ازاین‌رو، ترکیب اجزاء منابع پایه پولی نیز می‌تواند روی نقدینگی تأثیرگذار باشد. بنابراین، مقاله حاضر به‌دنبال بررسی میزان تأثیر هرکدام از اجزاء منابع پایه پولی بر نقدینگی است. برای این کار مدل پژوهش، بر مبنای مبانی نظری طراحی شده است و از داده‌‌های آماری سال‌‌های 1357−1400 استفاده شده و مدل مورد استفاده، رهیافت خودتوضیح با وقفه‌های توزیعی(ARDL) است. از یافته‌های برآورد مدل می‌توان این‌گونه استنباط کرد که پویایی‌های کوتاه‌مدت در ارتباط با روابط بلندمدت وجود دارد. تفسیر ضرایب تصحیح خطا، که معادل 72/0- است، نشان می‌دهد که ضرایب کوتاه‌مدت و بلندمدت به‌صورت مستقیم به یکدیگر همگرا می‌شوند. همچنین، نتایج این مطالعه نشان می‌دهد افزایش یک‌درصدی خالص بدهی بانک‌ها به بانک مرکزی میزان حجم نقدینگی را در کوتاه‌مدت و بلندمدت به ترتیب 36/ 0و 64/0 درصد افزایش می‌دهد. دیگر یافته‌های مدل نشان می‌دهد که همه اجزاء منابع پایه پولی تأثیر مثبت و معناداری بر حجم نقدینگی دارند.

Keywords

• ناترازی بانکی
• حجم نقدینگی
• ایران
• ardl